[ Pobierz całość w formacie PDF ]

ny trzasnął go między oczy. W tejże samej chwili Dąbrowski, miotając się w istnym szale
między nimi, otworzył drugie drzwi, prowadzące na schody, i wypchnął Ryszarda w ciem-
ność, szepcąc doń w napadzie strachu:
 Człowieku! Umykaj!
Nienaski stracił orientację co do miejsca. Potknął się na schodach i zleciał z pierwszej
kondygnacji aż na platformę. Na górze rozlegał .się wściekły wrzask, szarpanie się ludzi. Sły-
chać było przeraz
liwy płacz szewca Dąbrowskiego, który wył:
 Nie puszczę, towarzyszu! Nie puszczę! Dały się słyszeć razy bezlitosnego bicia w pysk,
kopanie nogami, i Dąbrowski spadł ze schodów jęcząc i stękając. Potrąciwszy Ryszarda w
ciemności, nalazł nań całym ciałem, poznał i w szlochach, w trwodze znowu wy jęczał:
 Ady umykaj, człowieku! Umykaj! Umykaj! W tym głosie było ostrzeżenie ostateczne i
.nieomylne. Toteż Nienaski zbiegł z drugiej pochyłości schodów, minął smrodliwą sień i po-
czuł płucami powietrze. Puścił się w długie podwórze, oświetlone daleko, w połowie odległo-
ści od bramy, latarnią naftową umieszczoną na słupie. Gdy był w kręgu światła tej latarni,
drgnął od nagłego huku  i od czegoś niepojętego, co się z nim stało. Przywidziało mu się, że
to ten szewc Dąbrowski teraz go w plecy drągiem czy kamieniem potrącił. Ale wokół była
pustka. Nikogo! Dał się słyszeć drugi huk  ale już jakby w oddaleniu. W tejże chwili  prze-
raz
liwe uczucie braku tchu... Nie mógł zrozumieć, co to? A
apał rękami powietrze i z ciężkim
trudem szedł do bramy. Była równa droga, a wlókł się ni to pod górę, na pionową ścianę. Wi-
dział już wrota, a nie był w stanie dojść! Zachwiała się, poczęła wahać i kołysać się ziemia
pod nogami. Naraz z ust  woda jakaś  czy co? Zatknął sobie usta i wtedy domyślił się gorz-
ko:
 A... krew...
Spłoszona przeleciała myśl:
 Xenia siÄ™ przestraszy...
Po chwili zdziwiło go, że już nie idzie, lecz leży na boku i że ta ciepła krew wciąż tak ła-
godnie odchodzi ustami. Obtarł się chustką  i jakoś ustała.
 Nic ważnego...  pomyślał.
Postanowił odpocząć tak chwilę i formalnie bal się, że w powalanym ubraniu wróci do
domu. Tak nie lubiła, gdy był zabrudzony pyłem węglowym  a cóż dopiero cuchnącym bło-
tem tego podwórza. Wtem szepty, gwar, chlupanie nóg w błocie. Kilku ludzi obskoczyło go.
Dz
wignęli mu głowę, posadzili w tym błocie. Jeden z nich rozerwał rękami jego surdut i szu-
kał w kieszeniach. A
apy drugiego powyrywały zewsząd różne papiery. Odór wódki z gęby
tego człowieka... Z
miech, że się tak zawiodą, bo tam nic nie ma. Szkoda tylko najładniejszej z
fotografii Xeni... Znowu go zaczęli szarpać szukając w kieszeniach spodni, w kamizelce, na-
wet za gorsem koszuli.
Wtem  porwali go w kilku za nogi, w pasie i za głowę. Nieśli szybko, dysząc z trudem,
swarząc się o coś w gwałcie, gadając jeden przez drugiego. Nic nie rozumiał, co oni robią,
dokąd go  u licha! niosą a niosą. Minęli rozwaloną bramę i biegli, biegli coraz prędzej.
Wreszcie poczęli go huśtać w powietrzu, raz, dwa, trzy... Przerażenie, przerażenie, które się w
żadnym nie zmieści słowie! Ciemność w oczach i ścinające krew zimno! Ból. Woda wokoło.
Przez mózg przewinęła się okropna myśl:  Wisła...  Zanurzył się.. Woda pogarnęła go i
leniwie poniosła. Czuł, że się nogami wlecze, a kadłubem ciała czołga po błotnistym dnie, że
100
zapada coraz głębiej i tonie, a nie miał siły podz
wignąć się z tego upadku. Lecz zimno i chlu-
stanie fali nurtu po twarzy cuciło go z bezsiły.
Dotarł do jakiejś grząskiej ławicy błotnej i piaszczystej. Usiadł tam po pachy w wodzie.
Dz
wignął się z trudem i, popędzany od zimna, zaczął brnąć na czworakach popod brzeg po-
chyły, pełen śmieci, które się pod ciężarem obrywały i w dół waliły. Instynktownie, dla ulże-
nia sobie trudu, pełzał w ukos wybrzeża po coraz bardziej kostropatych i cuchnących bru-
dach. Zimno go trzęsło. Brak tchu obalał na ziemię, nosem w te kały. Toteż nieopisanie długo [ Pobierz całość w formacie PDF ]