[ Pobierz całość w formacie PDF ]

aby mi zadać tym nożem cios. . . Ale na szczęście nie. . . Intruz sam był spłoszony
moim wejściem! Wyskoczył błyskawicznie przez okno na dach. Gdy tylko odzy-
skałem władzę w nogach, dopadłem do okna i wyjrzałem. . . Intruza ani śladu!
Wystawiłem więc głowę przez okno, chciałem lepiej rozejrzeć się po dachu, lecz
nagle ogarnęła mnie ciemność, poczułem zapach naftaliny. Intruz musiał czaić się
obok i założył mi na głowę worek antymolowy. Przez chwilę szamotałem się z
workiem, a kiedy wreszcie oswobodziłem głowę, na dachu nie było już nikogo. . .
Słuchaliśmy ze wstrzymanym oddechem.
 Zaczęło się  szepnął Gnat.
 Szukają!  zadzwonił zębami Kleksik.
 Hipoteza nr 2 sprawdza siÄ™!
Oberon westchnÄ…Å‚.
 Pan to miewa często, kolego Pelman?  zapytał zdegustowany.
 Co, panie dyrektorze?
 Te. . . te omamy.
 Omamy?! Ależ to żadne omamy!  oburzył się Pelman.  Ja widziałem
tego człowieka!
 Cień pan widział. . .
 Miałem worek na głowie!
 Co mi pan z tym workiem. . .
 Ależ on zostawił w pokoju nóż!
 Jaki nóż?
 Mam go tutaj. . .  Pelman drżącą ręką wydobył z kieszeni marynarki
owinięty w chusteczkę podłużny przedmiot.
 Co to za pieczołowitość?!  skrzywił się Oberon.
 Pomyślałem, że mogą być na nim odciski palców opryszka. . . Ostroż-
nie!  krzyknął widząc, że Oberon chce wyjąć nóż z chusteczki.
 Chcę obejrzeć!
 To dobrze, ale niech pan go trzyma przez chusteczkÄ™.
Oberon westchnął i odłożył nóż na biurko.
 To wszystko?  zapytał.
 Jeszcze nie  Pelman oblizał spiesznie wargi  on zostawił na ścianie
ślad. . . to znaczy, chciałem powiedzieć  znak!
 Znak?
 Nie umiem dokładnie określić. . . otłukł tynk czy też podskrobał. . . w każ-
dym razie sporządził znak w kształcie krzyża! To ostrzeżenie, panie dyrektorze. . .
OstrzegajÄ… mnie!
 Przed czym?  zapytał Oberon.
197
 Doprawdy nie wiem. . . Nie wchodziłem nikomu w drogę. . . zupełnie nie
rozumiem, co mogą znaczyć te pogróżki. . . Muszę się jeszcze zastanowić. . .
Oberon otworzył drzwi do kancelarii.
 A, pani tutaj!  zdziwił się na widok pani Szyjkowskiej stojącej pod
drzwiami.
 Właśnie chciałam zapytać, czy mam wezwać lekarza. . .  wyjaśniła za-
czerwieniona.  Z panem Pelmanem chyba bardzo niedobrze. . .
 Nigdy nie było dobrze, ale nie ma powodu do paniki, pani Melu. Czy pani
nie wie, kto był dzisiaj w pokoju pana Pelmana?
 No. . . ci elektrycy i tapicer.
 Elektrycy i tapicer?
 Byli dzisiaj u mnie tutaj i powiedzieli, że zamówił ich pan Pelman, że mają
coś robić w jego pokoju i żebym im dała klucz.
 Ach tak!
 Powiedziałam, że klucz ma tylko pan Pelman i woz
ny Macoch. . . To oni
podziękowali i wyszli.
 Pan słyszał?  zwrócił się dyrektor do Pelmana  to chyba był jeden z
tych. . . jeśli tam rzeczywiście ktoś był. . .
 Ależ ja nie zamawiałem żadnych ludzi!
 Tapicera też nie?
 Nie mam pieniędzy na żadne naprawy czy przeróbki. . . wszystko pochłania
moja praca naukowa!
 I nie dawał pan nikomu kluczy?
 Oczywiście, że nie! Zresztą drzwi były zamknięte na klucz! Pamiętam, że
otwierałem je kluczem!
 A może pan zapomniał?
 Zapomniałem?
 Tak jak zapomniał pan ogolić dzisiaj lewą połowę twarzy. . .
Pelman przejechał dłonią po brodzie i zmieszał się.
 Ale ten nóż. . .  bąknął  to chyba dowód. . .
 Ten nóż?  Oberon zaśmiał się szyderczo  to jest nóż z naszej sto-
łówki. . . ma nasze znaki  SR . Pan musiał sam go zabrać przez roztargnienie i
zapomniał. . .
 Ale ten znak ostrzeżenia. . .
 To stara rudera. . . Tu tynk odpada płatami albo pęka wzdłuż pewnych linii,
niech pan spojrzy na sufit w tym gabinecie, albo na tę ścianę. . .  Oberon wes-
tchnął i zamyślił się smutno.  Pan lubi Kobrę? Filmy kryminalne?  zapytał
nagle Pelmana.
 Owszem, ale nie rozumiem. . .
 Niech pan jakiś czas nie ogląda  powiedział Oberon  i niech pan nie
czyta kryminałów. . . Pan za dużo naczytał się tych książek. . .
198
 Ależ. . .
 Spokojnie. Wyjdzie pan z tego. Dam panu adres dobrego lekarza. A teraz
proszę wrócić do zajęć. Młodzież czeka.
Pan Pelman rozłożył bezradnie ręce, chciał coś powiedzieć. . . wargi poruszyły
mu się  ale nic nie powiedział. Zgarbiony, z paskiem wlokącym się po podłodze
wyszedł z gabinetu.
Wymieniliśmy znaczące spojrzenia.
 Może powiedzieć Oberonowi?  szepnął Olo.
 Ani słowa! Porozmawiamy tylko o regulaminie!  zastrzegł Gnat.  Pa-
nie dyrektorze. . .  zaczął, ale Oberon uciszył go jednym ruchem dłoni.
Opadł ciężko, na fotel.
 Panie dyrektorze  zaczęła pani Szyjkowska  ten pan Gudełko wciąż
czeka. . . nie wiem, co mam powiedzieć.
 Niech pani powie, że jutro. . . dziś w żaden sposób nie mogę, o dziewiątej
mam konferencję w Urzędzie. Proszę przeprosić i umówić go na jutro o tej porze.
 Ale może pan dyrektor podpisze przynajmniej nasz regulamin  zapropo-
nował Gnat.
 Nie. . . nie, nie teraz. . . przedtem muszę mieć tego Chrząszcza.
 ChrzÄ…szcza?
 No przecież proponujecie, żeby był komendantem. Muszę z nim porozma-
wiać, zobaczyć, czy się nadaje. . .
 To my go zaraz przyślemy  rzekł Gnat wychodząc z założenia, że lepiej
kuć żelazo póki gorące.
 Ale szybko, bo już przecież był dzwonek. . . nie myślcie, że będę was zwal-
niał z lekcji z powodu tej Straży. . . Zresztą za dziesięć minut wychodzę.
Wybiegliśmy. W klasie zaczęła się już lekcja. Była to akurat lekcja z Pelma-
nem. Pelman jak zwykle w piątek dyktował plan zajęć na najbliższy tydzień, a
potem zabierał klasę do pracowni.
 Chrząszcz do pana dyrektora!  krzyknął Gnat nie licząc się z obecnością
Pelmana.
 Siadaj!  zmarszczył brwi Pelman zza okularów.  Siadajcie wszyscy i
nie przeszkadzajcie!
 Kiedy ChrzÄ…szcz. . .
 Chrząszcza nie ma  odezwała się Ela Melasińska.  Powiedział, że go
kłuje w boku i pan Pelman wysłał go do lekarza. . . I Chrząszcz już nie wrócił.
 Panie profesorze, on musi do pana dyrektora. . . trzeba go koniecznie po-
szukać. Pan dyrektor kazał. . .  jęknął Gnat  ja pójdę go poszukać razem z
Okistem. Wrócimy zaraz, słowo!
Pelman westchnął i machnął ręką.
Zniknęliśmy za drzwiami. Popędziliśmy od razu do gabinetu lekarskiego, ale
tam Chrząszcza nie było. W korytarzu zauważyliśmy Marka, czyli Kwękacza
199
Młodszego, który widocznie za jakieś przestępstwo szkolne odrabiał od rana kar-
ne  frotery .
 Nie widziałeś Chrząszcza?  zapytał go Zyzio.
 Teraz nie.
 A kiedy go widziałeś?
 No, przed lekcjami. . . Dzisiaj przyszedłem już o pół do ósmej, bo miałem
za karę podlać wszystkie kwiatki. . . a nie lubię, jak chłopaki patrzą się i śmieją. . .
a potem miałem froterować. . .
 Do rzeczy, nie mamy czasu.
 No więc kiedy przyszedłem, Chrząszcz już był na podwórku. Bawił się z
Rozpylaczem.
 Ciekawe!
 A potem przyszedł Kopytczak. . .
 Kopytczak? Niemożliwe!  spojrzeliśmy po sobie.  Ten od defonsia-
ków?  Kopytczak był prawą ręką wodza defonsiaków, Grubego Cypka, i pełnił
obowiązki szefa działu wydarzeń bieżących w gazecie wrogiego nam uczyliszcza.
 Ten sam  Marek otarł brudną ręką spocone czoło.  Bardzo się zdzi-
wiłem. I zaczaiłem się za wieszakiem, żeby widzieć, co będzie dalej. . . No więc
jak Kopytczak przyszedł, to Chrząszcz zaraz przestał się bawić z Rozpylaczem.
Widocznie był umówiony z Kopytczakiem, wpuścił Kopytczaka do szkoły i po-
biegli razem na górę. . . Chyba na drugie piętro. . . a za nimi pobiegł Rozpylacz!
Chciałem go złapać, ale zniknął mi gdzieś na pierwszym piętrze. . . Pewnie zaszył
siÄ™ w jakiejÅ› pracowni.
 Czy Chrząszcz rozmawiał o nas z tym Kopytczakiem?  zapytał niespo-
kojnie Gnat. [ Pobierz całość w formacie PDF ]