[ Pobierz całość w formacie PDF ]

od tych chwile.
- Amen - zakończyła Gen ze śmiechem, stukając się z nim kieliszkiem. Upiła łyk
wina. - Przypominam ci, \
e miałeś mi opowiedzieć o sobie.
Wzruszył ramionami.
- Mówiłem ju\
, \
e to nic ciekawego. Do wstąpienia do college'u mieszkałem w
Baltimore. Dyplom in\
yniera uzyskałem na Uniwersytecie Columbia.
- Myślałam, \
e rzuciłeś college dla piechoty morskiej.
- Studia skończyłem po powrocie. Rok pracowałem w przemyśle lotniczym, potem
zająłem się komputerami, zało\
yłem własną firmę zajmującą się programowaniem, byłem te\

prywatnym konsultantem dla rządów... ró\
nych krajów. Banał.
- Mnie wydaje się to całkiem interesujące - zaprotestowała ze śmiechem. - Co robi
twoja firma?
- QuadCom? Programujemy, instalujemy i podłączamy systemy komputerowe.
- My?
- Jest nas trzech plus personel biurowy, garstka kreślarzy, techników. Nic specjalnego,
ale zarabiamy na \
ycie. Nasza czwórka poznała się na uniwersytecie... - urwał. - Trzech z nas
zawarło między sobą d\
entelmeńską umowę, \
e kiedyś zało\
ymy wspólny biznes. Po
Wietnamie wystartowałem z QuadComem, potem odnalazłem Paula i Aliego.
- Powiedziałeś  czwórka". - Gen odstawiła kieliszek i usiadła przy Griffie. - Ten
czwarty to Gary, prawda?
- Tak. - Pociemniałe z rozpaczy oczy Griffa spotkały się z jej wzrokiem. - Tak, ten
czwarty to Gary. - Wziął głęboki oddech, popatrzył przez ramię w syczący ogień. - Czasami
Å‚apiÄ™ siÄ™, \
e mówię o nim, jakby wcią\
\
ył. Minęło ju\
jedenaście lat, ale niekiedy...
- Och, Griff. - Objęła go za szyję, przytuliła. - Tak chciałabym ci pomóc.
- Ju\
to zrobiłaś. - Otoczył ją ramionami, przytulił policzek do jej piersi. - Nie wiesz,
ile dobrego sprawia sama twoja obecność.
Gen uśmiechnęła się, odgarnęła mu włosy z czoła, ucałowała w czubek głowy.
Kocham cię, powiedziała bez słów. Ogromnie cię kocham, Griffie Cantrellu.
- Jesteś czarujący - szepnęła tylko - ale nic a nic ci nie wierzę.
- Zarzucasz mi więc kłamstwo?
- Nie. Mówię tylko, \
e czarująco potrafisz obchodzić prawdę.
- Wolałbym raczej - mruknął, odpinając górny guzik jej bluzki - chodzić koło ciebie.
- Zacny rycerzu, czy\
by to była propozycja?
- W rzeczy samej. - Odpinając kolejne guziki muskał jej dekolt. Zaczął całować krągłe
piersi ponad koronką stanika, przesuwał coraz ni\
ej palce. Delikatnie wyciÄ…gnÄ…Å‚ bluzkÄ™ z
d\
insów, objął szczupłą kibić Gen. - Musisz kąpać się w pszczelim mleczku. Masz taką
aksamitną skórę - szepnął, pieszcząc językiem piersi, potem nachylił głowę i ujął w usta
rozkwitający sutek, całując go przez cienki materiał.
Gen wstrzymała oddech, wplotła palce w jego włosy, przyciągnęła ku sobie. Patrzyła
w dół na ciemną głowę i a\
przygryzła wargi, by nie krzyknąć z ogarniającego ją
wszechpotÄ™\
nie bolesnego niemal po\
Ä…dania.
Griff odpiÄ…Å‚ suwak jej d\
insów, pieszczotliwym ruchem powoli ściągał je z bioder.
Gdy opadły, zaczął muskać wewnętrzną stronę ud.
Odchyliła się w tył prawie bez tchu, Griff mruczał jej coś do ucha. Potem jego dłonie
znalazły się w jej włosach, wyciągały spinki i grzebyki, a\
wreszcie na jego dłoń opadła
kaskada jedwabistych loków.
- Jakie piękne - szepnął, zanurzając w nie twarz. - Jak płomienie, migocące i
trzaskajÄ…ce w tym kominku. Jakby \
yły własnym \
yciem. Jakbyś ty sama płonęła...
- Bo tak jest - wymruczała, całując go w policzki, usta. Musnęła językiem jego wargi,
Griff odpowiedział tym samym, zadr\
ała. Całował ją tak namiętnie, tak \
arliwie, \
e a\

zawirowały jej wszystkie zmysły.
Z
ciągnęła mu koszulkę przez głowę, odrzuciła na bok. Sięgnęła do zapięcia d\
insów,
usłyszała, \
e Griff wstrzymuje oddech, gdy opuszkami palców delikatnie przesunęła po jego
brzuchu. NaprÄ™\
ył mięśnie, a gdy odpięła suwak, przestał w ogóle oddychać. Z uśmiechem
objęła go za szyję i przycisnęła się do niego. Miał wilgotną, gorącą skórę, a był tak silnie
podniecony, \
e gdy dotknęła podbrzuszem jego nabrzmiałej męskości, z jękiem szarpnął się
w tył.
Przestraszona, cofnęła się.
- Och, uraziłam cię...
- Zostań tak - prosił, przygarniając ją z całych sił. - Wierz mi, kochanie... tym nie
zadajesz mi bólu! Mój Bo\
e, to jest wspaniałe, nie przykre.
- O to ci chodzi? - spytała, zataczając biodrami małe kółka. - A mo\
e o to?
- Gen! - wybuchnął przeciągłym śmiechem i osunął się na plecy pociągając ją za sobą.
- Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę, co ze mną robisz?
- Ani trochę - przekomarzała się, czemu przeczył ruch jej bioder. - Co zresztą po panu
widać, panie Cantrell.
- Porobiło mi się tak od chwili, w której po raz pierwszy spojrzałaś na mnie na
skrzy\
owaniu. Rozumiesz, co to za piekielna męka pragnąć kobiety tak gorąco i jednocześnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]