[ Pobierz całość w formacie PDF ]

kolwiek sposób wmieszany w tę sprawę. I dzisiejsza rozmowa w ogóle nie miała
miejsca, jasne? Nic chcę żadnych Watergate, Irangate czy innych afergate. Rozu-
miemy siÄ™?
Bennett skinął zdecydowanie głową.
 Tak, panie prezydencie.
 Nie chciałbym, żeby po CIA krążyły wewnętrzne memoranda wymieniają-
ce nazwisko moje czy senatora. Zależy mi jedynie na tym, żeby pewnego dnia na
moim biurku wylądował raport stwierdzający, że winni zostali albo aresztowani,
albo wyeliminowani przez niezidentyfikowanych sprawców.
 Rozumiem, panie prezydencie.
222
Prezydent kiwnął głową, po czym odwrócił się do Graingera z marsową miną
i spytał słodkim głosem:
 Powiedz mi, Jim, jak zamierzasz jutro głosować w sprawie ustawy podat-
kowej?
Grainger uśmiechnął się szeroko.
 Oczywiście za, panie prezydencie.
W godzinÄ™ potem Grainger i Curtis siedzieli w zaciszu biura mieszczÄ…cego siÄ™
w podziemiach Białego Domu. Ostatnie pół godziny Grainger spędził na studio-
waniu ostatecznego raportu CIA na temat zamachu bombowego nad Lockerbie.
Czytał i sporządzał notatki.
Skończywszy, podniósł oczy znad notatnika i zapytał:
 Jesteś pewny, że Mossad dostarcza wam komplet danych?
Bennett wzruszył ramionami.
 Mogę być jedynie pewny tego, że trafia do nas wszystko, co wpływa od
nich do FBI.
 A jeśli chodzi o BND i MI-6?
 To samo, z tą tylko różnicą, że bardziej ufam MI-6. Anglicy mają silniejszy
bodziec do działania, jako że katastrofa wydarzyła się nad ich terytorium, a wśród
ofiar byli też obywatele Wielkiej Brytanii. Współpracujemy ze sobą w tej sprawie.
A teraz proszę mi opowiedzieć o Creasym i o waszych zamierzeniach.
Grainger zamknął raport i przejrzał sporządzone notatki. Kiedy skończył, od-
powiedział Bennettowi:
 Przez ostatnie miesiące Creasy zajęty był tworzeniem swojego zespołu. Nie
wiem, co to za zespół, ani kto wchodzi w jego skład; jeżeli jednak jest choć trochę
podobny do grupy, którą przysłał dla zapewnienia mi bezpieczeństwa, to uważam,
że mają spore szansę na wyegzekwowanie sprawiedliwości.
 Trudno się z tym nie zgodzić  mruknął Bennett.  Wiesz może, jaki ma
plan?
 Nie mam pojęcia, jak chce się do tego zabrać i kiedy. Moje rola sprowadza
się do dwóch rzeczy: zapewniam połowę funduszy i przekazuję wszystkie infor-
macje, jakie do mnie trafiają.  Trącając swoje notatki dodał:  Kongres funduje
nam przejażdżkę do Europy. Wylatujemy w czwartek. Skorzystam z okazji i umó-
wię się z Creasym na spotkanie, żeby dostarczyć mu te informacje. Natomiast
kiedy przystąpi do gry, to już trudno przewidzieć. Zgodnie z przedstawionym ra-
portem Ahmed Jibril przeniósł się do obozu szkoleniowego poza Damaszkiem,
gdzie przebywa także jego syn, Jihad. Drugiego z synów, Khaleda, widziano po
raz ostatni trzy tygodnie temu w Trypolisie. Posłuchaj, Curtis, muszę być na bie-
żąco informowany o rozwoju sytuacji. Nie chcę, żeby Creasy myślał, że jest po-
zostawiony sam sobie.
223
 Nie będzie pozostawiony sam sobie  zapewnił zdecydowanie Curtis,
zbierajÄ…c swoje papiery.
55
Ahmed Jibril z natury był cierpliwym człowiekiem, co w przypadku terrory-
sty jest cechą zgoła niezbędną. Jednak po dwóch miesiącach spędzonych w obozie
Ein Tazur jego cierpliwość zaczynała się wyczerpywać. Brakowało mu już kosmo-
politycznego klimatu Damaszku i okazjonalnych spotkań z dwiema kochankami.
A skoro żołnierzom nie wolno było trzymać w obozie kobiet, nie mógł dawać
złego przykładu łamiąc ten zakaz. Wreszcie doszedł do wniosku, że reaguje zbyt
przesadnie na istniejące zagrożenie i postanowił wrócić pod opieką uzbrojonej
eskorty do swej kwatery głównej w Damaszku. Towarzyszył mu syn, Jihad. Dru-
gi z synów, Khaled, kilka dni wcześniej powrócił z Libii. Przybywszy do swej
kwatery Jibril zaczął bezzwłocznie od zwołania zebrania, na którym  poza nim
samym  obecni byli jego obaj synowie oraz Dalkamouni, szef sztabu Jibrila. Za-
poznał ich po raz pierwszy z pełną sytuacją oraz pokazał im materiały dostarczone
przez pułkownika Jomaha.
Khaled nie przejął się za bardzo całą sprawą.
 Jeden człowiek  rzucił kpiąco.  Mossad i połowa zachodnich agencji
wywiadowczych próbują od lat bez powodzenia pozbawić cię życia. Co może
zrobić jeden człowiek?
Jihad kiwnął potakująco głową, Dalkamouni jednak był bardziej zaniepokojo-
ny. Kartkował okazane materiały i uważnie oglądał zdjęcie.
 Ten właśnie człowiek zdołał nam skutecznie przeszkodzić w porwaniu se-
natora Graingera  zauważył.  I nie działał w pojedynkę. Nie ulega wątpliwo-
ści, że współpracujący z nim ludzie toświetnie wyszkoleni fachowcy.
Ale Jihad nie dawał się przekonać. Machając ręką na papiery odezwał się:
 Mieli przeciwko sobie bandę zwykłych kryminalistów. Nie można porów-
nywać jakiegoś mafijnego gangu z Naczelnym Dowództwem Ludowego Frontu
Wyzwolenia Palestyny.  Odwracając się w stronę ojca powiedział na poły prze-
praszająco:  Powinniśmy byli sami przygotować tę operację, przy pomocy na-
szych ludzi. [ Pobierz całość w formacie PDF ]