[ Pobierz całość w formacie PDF ]

plena laktujo. Denove li reiris, por preni buteron kaj
panon:
 Jen, man¸u tiom, kiom vi deziras.
Devigante Longeois trinki kelkajn pokalojn da lakto,
li skuis la kapon, dirante:
 Tiu fatala historio ÿajnas al mi granda enigmo. Vi
ion por mi kaÿas. Prefere parolu senkaÿe, mia knabo, tio
vin kvietigos.
Sinjoro Drom provis sian malnovan elprovitan rime-
don: Li tuÿis la koron de la animpaciento. Sed nun la
rimedo malsukcesis. Longeois kapskuis kaj silentis. Li
man¸is kelkajn pantrançaîojn, sed negustumante kion li
137
BLUA SANGO
eLIBRO
man¸as kaj malgaje rigardante autaû si. Subite la kura-
cisto metis ambaû manojn sur la ÿultro, dirante:
 Junulo, konfesu sincere. Mi vidis pli multe, mi scias
pli multe ol vi pensas. Diru malkaÿe: çu vi amas fraûli-
non Maleine?
 Jes, diris Longeois kaj je la unua fojo dum sia vivo
li plorsingultis: La akre frapantaj emocioj de la lastaj
tagoj, kiuj streçis liajn nervojn ekstreme, nun trabatis al
si la vojon. Sinjoro Drom ungegratis siajn dikajn grizajn
harojn:
 Diable, se la afero estas tiel & mi iom jam konjek-
tis & Kaj çu la fraûlino?
Longeois kapjesis.
 Kial tion mi prisilentus? li decide diris. Post momen-
to mi foriros, por çiam; neniu plu min çi tie revidos. Mi
amas ÿin, pli ol mian propran vivon. Vi certe nun pli
bone komprenos, kial mi deziras sciigi al ÿi, ke mi estas
senkulpa.
Subite diris la kuracisto:
 Îuru al mi, per çio, kio estis sankta al vi en la vivo,
çe la lasta horo de via patrino & ke vi estas senkulpa.
 Mi solene îuras, diris Longeois.
 Bone, mi vin helpos forkuri. Kviete man¸u kaj trin-
ku. Mi zorgos pri via letero. Mi donos al vi novan kos-
tumon kaj mi veturigos vin en mia aûtomobilo al Arn-
hem, tie mi vin adiaûos por çiam.
138
BLUA SANGO
eLIBRO
Longeois prenis la manon de la kuracisto kaj respek-
te ¸in kisis.
 Ho, kiel bele sperti, ke ankoraû ekzistas homoj, kun
granda animo, li diris kun franca spontaneeco.
Tiam sekvis en la malnova kuracista domo misteraj
irado kaj agado, kiuj vekis Marianne, la mastrumistinon.
x
i intencis levi¸i, por peti, çu ÿi povas helpi la kuracis-
ton kaj supre çe la ÿtuparo ÿi vokis. Sed la kuracisto ÿaj-
nigis esti malbonhumora:
 Restu en via lito. Se mi bezonas vin, mi vin vokos!
Kelkajn momentojn poste la ronkado de la motoro
sonis; ambaû lanternoj ÿprucis siajn lumfaskojn tra la
malmoderna ¸ardeno, sed la sekvantan momenton la
aûtomobilo veturis sen lumo, sur la vojon. Kaj Marian-
ne, denove enliti¸ante grumblis: Eble denove al  La Blua
Bero por tiu mizera murdafero: çu tiu fraûlino ankoraû
ne konsoli¸is pri tio? Kaj çio pro unu mortinto!
Antaû sunlevi¸o sinjoro Drom povis reveturi el Arn-
hem. Li donis al Longeois dudekkvin-guldenan bileton,
dirante: jen mia mano. Mi kiel kuracisto nun havas la
konvinkon, ke tiu viro kiun oni trovis senviva, mortis
pro korparalizo; mi do ne havas skrupulon helpi vin. Vi
nun foriru kaj forgesu çion, kion mi faris por vi. Silentu
pri çio.
 Mi ¸in promesas. Zorgu pri mia letero.
 Mi ¸in prizorgos.
139
BLUA SANGO
eLIBRO
Tiam eniris Longeois la duonluman urbon. Li rigardis
post si. La ru¸a lumeto çe la malantaûa flanko de la
aûtomobilo pli kaj pli malgrandi¸is kaj malaperis çirkaû
angulo.
 Dio donu, li mallaûte diris al si mem, ke nun ko-
menci¸u periodo en mia vivo, en kiu mi povos forgesi.
Mi prenos vagonaron ¸is la belga limo, kaj poste mi pie-
de pluenvoja¸os.
Dume sinjoro Drom reveturis kiel eble plej baldaû al
sia oficloko. Li intencis ripozi kelkajn horojn antaû ol
viziti kiel kutime la malsanulejon, kie li prizorgas la mal-
riçan pacientaron. Kiam li tie estos preta, li faros viziton
pro intereso al  La Blua Bero kaj samtempe klopodos
paroli kun Maleine sola. Sed estis kvazaû la diablo inter-
venis. La barono lin akceptis kaj ne plu lasis lin sola. Li
eç ne petis permeson iri al la buduaro de la fraûlino.
Morgaû li ja revenos. Sed ankaû la sekvantan tagon li ne
sukcesis interparoli kun Maleine. x
i estis sciiginta per
Eveline, ke ÿi neniun deziras akcepti kaj Drom denove
sensukcese rehejmi¸is. Mi nun spertas, li diris al si, ke
mi estas tro maljuna por fari tiajn laborojn, mi ne plu
taûgas kiel amkomisiulo. Dume, se tiuj du vere sin amas
reciproke, tiam mi ne komprenas kial junkro Debloux
çiam vizitas la fraûlinon. Mi severe konsilos al Maleine
sekreti tiun amon, çar ÿia patro certe krevos pro kolero,
se li tion rimarkos.
140
BLUA SANGO
eLIBRO
Kaj dum tri tagoj sinjoro Drom havis la leteron en la
poÿo. Postmorgaû la barono havos konferencon en
Hago, tiam li certe renkontos la fraûlinon sola. Ankoraû
do iom da pacienco. Sed kiam li tiun matenon estis fo-
rironta al  La Blua Bero , venis telefona sciigo pri akci-
dento pro disfalo de konstru-trabaîo çe domo eksterur-
ba. Laboristo tuj mortis, la aliaj du grave vundi¸is. Li tuj
kuris al sia gara¸o, flankenpuÿis la ¸ardenistknabon, kiu
estis puriganta la aûtomobilon, kaj intencis forveturi.
Kaj ÿan¸ante sian decidon, li diris:
 Henriko, venu çi tien, prenu vian biciklon kaj veturu
al  La Blua Bero . Jen estas letero. Tiun vi devas doni al
la fraûlino, ne forgesu!
 Bone, sinjoro.
 Nur al la fraûlino.
 Mi komprenas, sinjoro, diris la neinteligenta junu-
lo, kiun la kuracisto precipe pro kompato akceptis en sia
servo.
 Kaj atentu, ke ¸i ne malseki¸u. Vi vidas, kiel pluvas.
 Mi ¸in metos en mia çapo. Kaj antaû ol la kuracis-
to forveturis. Henriko jam estis forbiciklinta. Lama Dirk
tiam estis trançanta la he¸on per granda tondilo. Apud
lia ÿtupetaro kuÿis sur la tero ÿnurbulo, kiun li uzas por
streki la bedrandojn, por poste detrançi ilin per sia akra
ÿovelilo. Li vidis la malsagacan kuracist-serviston alve-
ni bicikle kaj pensis: tiun mi moktrompos. Kiam li bici-
141
BLUA SANGO
eLIBRO
klos laûlonge de la he¸o, mi lin faligos en la herbon. Mi
metos mian ÿnuron çirkaû brançon en la he¸o, kaj mal-
supre çirkaû tiun betuleton, kaj tiam li nepre falos.
Okazis precize kion li antaûvidis. La ÿnuro precize
malantaû la antaûrado suprensaltis kaj ekkaptis la den-
tradon. Henriko svingi¸is kontraû la vojbordo, lia çapo
antaûenrulis kaj la letero falis en akvoflakon.
 Tion vi faris, li kriis restari¸ante & tion la barono
sciu!
 La barono certe tion sciu, azeno! sonis la incita res-
pondo; mi limigas la vojon por memori ¸is kie mi bran-
çotrançis kaj vi preskaû min faligis de la ÿtupetaro. Por
kiu estas tiu letero?
 Por la fraûlino, Redonu, ¸i venas de la kuracisto.
 Kviete kviete, diris Dirk, kaj tenis la leteron sur sia
dorso, mi ¸in kunprenos, tuj mi devas iri al la pavilono.
 Ne, vi ne ¸in tuÿu! Redonu, aû &
Henriko minacante proksimis al sia insidanto.
 Nun vi certe ne ¸in rericevos & Se vi kura¸as preni
vian lignan ÿuon & Dirk minacis per la tondilo.
Henriko estus ekplorinta, se li ne timus esti mokrida-
ta, kaj petegis:
 Tuj ¸in alportu. Sed donu ¸in nur al la fraûlino
mem. Tion al mi insiste ordonis la kuracisto.
 Certe, kviete iru hejmen, mia kara. Mi sambone kiel
vi povas ludi la rolon de leterportisto.
142
BLUA SANGO
eLIBRO
Li levstarigis la malpuran biciklon, premis la çapon
sur la kapon de la simplanima knabo kaj diris: Bonvojon
al vi kaj salutojn! [ Pobierz całość w formacie PDF ]