[ Pobierz całość w formacie PDF ]

niej stremowanego Giinthera.
- Może na ósmą?
- Zgoda. Więc do miłego zobaczenia o ósmej!
- Do miłego zobaczenia, Poppy.
Przystojny Niemiec poszedł w swoją stronę.
Poppy wpadÅ‚a na moment do sali jadalnej, by wy­
pić kilka Å‚yków kawy i przeÅ‚knąć kilka kÄ™sów kru­
chego rogalika. DokÅ‚adnie po dziesiÄ™ciu minutach za­
meldowaÅ‚a siÄ™ u Jamesa w firmowym stoisku ekspozy­
cyjnym.
Kuzyn zerknął na nią spod oka i zapytał:
- I czego znów chciał od ciebie ten Szwab, można
wiedzieć?
- Można, dlaczego nie! - odpowiedziała bez wahania.
- Chciał mnie zaprosić na kolację.
- I zgodziłaś się?
- Owszem. O ósmej wieczorem bÄ™dÄ™ już chyba po pra­
cy, prawda?
- O ósmej wieczorem tak, ale na ósmą rano znowu
powinnaÅ› być gotowa. PamiÄ™taj o tym z Å‚aski swojej, gdy­
byś nabrała ochoty spędzić tym razem noc...
- Jak śmiesz!
Głośnemu okrzykowi Poppy towarzyszyło ostre klaś-
nięcie jej drobnej dłoni w twarz aroganckiego kuzyna.
66
Spoliczkowany James Carlton cofnął się machinalnie pół
kroku do tylu i chwycił się za policzek.
- Ależ ty masz odruchy! -jęknął.
Poppy, pąsowa ze złości i wstydu, syknęła:
- Mam wrażenie, że jak najbardziej prawidłowe wobec
takiego paskudnego typa, jak ty!
- Masz szczęście, że wszyscy dookoła zajęci są swoimi
sprawami, a naszych Japończyków jeszcze nie ma i nikt
nie zwrócił na nas uwagi - mruknął James.
- Bo co? - nasrożyła się Poppy.
- Bo jeszcze by sobie pomyśleli, że na mnie lecisz!
- Jak to?
- Podobno kto siÄ™ lubi, ten siÄ™ czubi. Znasz takie przy­
słowie?
- Nie znam i nie chcę znać! Tak samo, jak ciebie.
- A jeśli jesteśmy na siebie skazani? Jeśli jesteśmy
sobie przeznaczeni?
- Los podobno bywa czasami okrutny, ale żeby do
tego stopnia? - Nuta kÄ…Å›liwej ironii byÅ‚a aż nadto sÅ‚y­
szalna w gÅ‚osie Poppy. -. WolaÅ‚abym siÄ™ w bezpiecz­
nej odległości minąć ze swoim przeznaczeniem, gdyby
miało się okazać, że jest mi przeznaczony ktoś taki, jak ty,
James.
- Tak bardzo mnie nie lubisz?
- NienawidzÄ™!
- No i jak ci siÄ™ podobajÄ… tegoroczne targi, Poppy?
- zapytał Giinther.
Siedzieli naprzeciwko siebie przy stoliku w ustronnym,
zacisznym i trochÄ™ mrocznym zakÄ…tku hotelowej sali re-
67
stauracyjnej, przyjemnie oddaleni, odizolowani od gwar­
nego tłumu biesiadników, okupujących miejsca lepiej
oświetlone, bardziej wyeksponowane i gwarantujące
w związku z tym szybszą obsługę.
Poppy skrzywiła się znacząco.
- O, to widzę, że targi podobają ci się dokładnie tak
samo, jak mnie! - stwierdził z gorzkawym uśmiechem
Giinther. - Ciągle się zastanawiam, co ja właściwie tutaj
robię? Co ja właściwie robię w firmie elektronicznej,
w dziale sprzedaży? Dlaczego zostałem handlowcem,
skoro zawsze miałem zupełnie inne plany?
- A jakie? - zainteresowała się Poppy.
Zaczerwienił się lekko i wyznał:
- Nie uwierzysz, ale na studiach marzyłem o tym, żeby
zostać pisarzem!
- Próbowałeś pisać?
- Owszem. Reportaże, opowiadania.
- A wiersze też?
- Zdarzało się.
- No i co?
Giinther wzruszył ramionami.
- Niektórzy bardzo chwalili moje próbki, inni trochę
mniej. Ale wszyscy zgodnie mi tłumaczyli, że z literatury
w dzisiejszych czasach niesamowicie trudno wyżyć
i wszyscy wspólnymi siłami mnie przekonywali, żebym
poważnie pomyślał o przyszłości.
- Wszyscy, to znaczy kto?
- No, rodzina, znajomi. Tyle mi nagadali, że w końcu
zrezygnowałem z pisania. I z marzeń!
- Nie rezygnuj z marzeń za wcześnie, Giinther, spróbuj
68
je jakoÅ› pogodzić z rzeczywistoÅ›ciÄ… - stwierdziÅ‚a refle­
ksyjnie.
- Ty tak robisz?
Poppy opuÅ›ciÅ‚a gÅ‚owÄ™, chcÄ…c ukryć przed swym roz­
mówcą rumieniec.
- Ja... wÅ‚aÅ›ciwie nie wiem... nie jestem pewna - szep­
nęła zdezorientowana. - Chyba jednak nie, chociaż bardzo
bym chciała. Ale chyba mi się to nie udaje.
- A co ci się udało w życiu? - Kolejne pytanie
Giinthera było równie zaskakujące, równie zasadnicze
i równie trudne, jak poprzednie.
MilczaÅ‚a dÅ‚uższÄ… chwilÄ™, zanim odpowiedziaÅ‚a z zadu­
mÄ… i wahaniem:
- Ostatnio najczęściej mam wrażenie, że zupełnie
nic... a w najlepszym razie prawie nic.
Giinther westchnął głęboko.
- Poppy, strasznie mi przykro, że tak jest - odezwał
siÄ™ ze szczerym współczuciem. - ByÅ‚bym szczęśliwy, gdy­
bym ci mógł chociaż trochę pomóc w przezwyciężeniu
tego kiepskiego nastroju.
- Masz jakiś pomysł?
- Czy ja wiem, może? Co na przykład myślisz o jakiejś
maÅ‚ej wycieczce po okolicy, powiedzmy... jutro? Wyna­
jąłbym samochód.
- Niestety, nie mogÄ™! - Poppy z żalem, ale zdecydo­
wanie odmówiÅ‚a sympatycznemu Niemcowi. - MuszÄ… pil­
nować roboty, mam wymagającego szefa.
- Zdążyłem zauważyć - mruknął Giinther z lekkim
przekąsem. - Ale gdybyś mimo wszystko do jutra zmieniła
zdanie, to tylko mi szepnij słówko przy śniadaniu.
69
- Bardzo jesteś miły!
- Ty też.
Siedzieli przy kolacji dość dÅ‚ugo, w koÅ„cu jednak przy­
szedÅ‚ moment, w którym musieli powiedzieć sobie dobra­
noc. Ponieważ pokój Gtinthera znajdował się w zupełnie
innym skrzydle zamku niż wspólny apartament Poppy
i Jamesa, rozstali się już w hallu.
Poppy powoli, noga za nogą, zaczęła się wspinać po
schodach. Ociągała się z rozmysłem, chciała bowiem jak
najbardziej odwlec moment wieczornego spotkania z ku­
zynem. Po wejściu do pokoju stwierdziła jednak z ulgą,
że jeszcze go nie ma.
WykÄ…paÅ‚a siÄ™ szybko, zgasiÅ‚a Å›wiatÅ‚o w Å‚azience i w po­
koju. Wskoczyła do łóżka i szczelnie okręciła się kołdrą,
Jamesowi pozostawiajÄ…c koc.
Poppy przespaÅ‚a noc ciężkim, kamiennym snem. Obu­
dziła się dopiero rano, żeby stwierdzić ze zdziwieniem, że
koc leży na drugiej połowie małżeńskiego posłania tak
samo zÅ‚ożony w kostkÄ™, jak go wieczorem zostawiÅ‚a, a Ja­
mesa nadal nie ma w pokoju.
- MiaÅ‚ czelność mnie posÄ…dzać o ochotÄ™ na jakieÅ› noc­
ne eskapady, a tymczasem, proszÄ™, sam siÄ™ gdzieÅ› za­
wieruszył po kolacji! - mruknęła z oburzeniem sama do
siebie. - Ciekawe, gdzie też spÄ™dziÅ‚ tÄ™ noc? A wÅ‚aÅ›ci­
wie z kim ją spędził? Może z tą japońską tłumaczką?
Trzeba przyznać, że to piękna dziewczyna.
PrzypomniaÅ‚a sobie filigranowÄ…, tajemniczo uÅ›miech­
niętą Japonkę, która towarzyszyła grupie biznesmenów
z Kraju Kwitnącej Wiśni podczas wczorajszych poran-
70
nych rozmów i miała również im towarzyszyć wieczorem,
podczas kolacji, na którą zaprosili Jamesa.
WczeÅ›niej myÅ›laÅ‚a o urodziwej skoÅ›nookiej dziewczy­
nie z wdzięcznością, ponieważ gdyby nie obecność tej
Japonki, doskonale wÅ‚adajÄ…cej jÄ™zykiem angielskim, ku­
zyn nigdy nie zgodziłby się zwolnić jej na umówione
spotkanie z Giintherem.
Teraz jednak, ku własnemu zdziwieniu, pomyślała
o powabnej Japonce z... zazdrością!
ROZDZIAA
PIATY
James Carlton nie zjawiÅ‚ siÄ™ tego ranka w pokoju. Na­
tomiast kiedy Poppy była już mniej więcej w połowie
śniadania, przysiadł się do niej jakby nigdy nic w sali
restauracyjnej i zamówił sobie kawę.
- Nic mi nie masz do powiedzenia? - zapytała.
- Ależ mam! - odpowiedziaÅ‚. - ChciaÅ‚bym ciÄ™ popro­
sić o pilne przetłumaczenie pewnych materiałów.
Kiedy Poppy, już po Å›niadaniu, w trakcie przedpoÅ‚u­
dniowego dyżuru w sali ekspozycyjnej, biedziła się
z przekÅ‚adem trudnego technicznego tekstu, do stanowi­
ska firmy Carltonów podeszła japońska tłumaczka.
- Och, James, jak to miło znowu cię widzieć! - za-
szczebiotała zalotnie. - Przyjemny był ten wczorajszy
wieczór, prawda?
Poppy spiorunowała ją wzrokiem. Aż się cała zatrzęsła
ze złości, kiedy spostrzegła, że kuzyn, wobec niej tego
ranka taki wyniosły i arogancki, promiennie uśmiecha się
do Japonki i odpowiada jej ugrzecznionym tonem: [ Pobierz całość w formacie PDF ]