[ Pobierz całość w formacie PDF ]

74 " & DRUGA MIA
OZ

NATASZY
Dwa razy pociągała usta szminką, kilkakrotnie sprawdzała
zawartość torebki i gorÄ…czkowo pragnęła, żeby jak najbar­
dziej opóz
nić chwilę, gdy będzie musiała podjąć decyzję,
co zrobić.
Zachowuję się jak nastolatka, strofowała siebie, idąc do
drzwi. Przecież to tylko kolacja, pierwsza i ostatnia w jego
towarzystwie. A on jest tylko mężczyznÄ…, dodaÅ‚a, otwiera­
jÄ…c drzwi.
Niewiarygodnie atrakcyjnym mężczyzną.
Wyglądał wspaniale z włosami sczesanymi do tyłu
i uÅ›mieszkiem bÅ‚Ä…kajÄ…cym siÄ™ po twarzy. Nigdy dotych­
czas nie uświadamiała sobie, że mężczyzna w garniturze
i krawacie może być aż tak seksowny.
- Witaj. - Podał jej czerwoną różę.
Natasza niemal westchnęła. Pożałowała wręcz, że szary
garnitur nie nadawał mu bardziej oficjalnego wyglądu.
Uderzyła lekko różą w policzek.
- To nie róże spowodowały, że zmieniłam zdanie.
- Co do czego?
- Co do kolacji z tobą. - Cofnęła się o krok, nie mając
innego wyjścia, jak wpuścić go do środka, żeby mogła
wstawić kwiat do wody.
UÅ›miechnÄ…Å‚ siÄ™ szeroko, wyglÄ…daÅ‚ czarujÄ…co i uwodzi­
cielsko.
- A dlaczego zmieniłaś zdanie? - zainteresował się.
- Bo jestem głodna. - Położyła aksamitny żakiet na
oparciu kanapy. - Tylko wstawiÄ™ różę do wody - powie­
działa. - Usiądz
, jeśli chcesz.
Nie zamierza ustÄ…pić ani o krok, pomyÅ›laÅ‚ Spence, ob­
serwujÄ…c, jak Natasza wychodzi z pokoju. Może to i dziw­
ne, ale wydaje siÄ™ przez to jeszcze bardziej interesujÄ…ca.
Potrząsnął głową. Nie do wiary. Właśnie wtedy, kiedy był
DRUGA MIA
OZ

NATASZY -& 75
przeświadczony, że nic nie pachnie seksowniej niż mydło,
ona sprawiła, że zaczął myśleć o ciemnościach i o sam na
sam przy dz
więku skrzypiec.
Uznał, że bezpieczniej będzie myśleć o czymś innym,
i zaczął się rozglądać po pokoju. Zauważył, że Natasza lubi
żywe barwy - poduszki na kanapie byÅ‚y szmaragdowe, a na­
rzuta szafirowa. Obok staÅ‚a duża waza z mosiÄ…dzu, wypeÅ‚­
niona jedwabistymi pawimi piórami. Wokół Å›wiece w róż­
nych rozmiarach i kolorach, rozsiewajÄ…ce nastrojowy zapach
wanilii, jaśminu i gardenii. Na półce w rogu pokoju stały
książki. Od popularnych powieÅ›ci poczynajÄ…c, poprzez po­
radniki domowe, na klasyce kończąc.
Na stolikach peÅ‚no byÅ‚o oprawionych w ramki fotogra­
fii, suchych bukietów, wyszukanych figurek z baśni. Był
tam mały domek, nie większy niż jego pięść, dziewczyna
w stroju pasterki, Å›winka wyglÄ…dajÄ…ca przez okno malut­
kiej słomianej chatki, piękna kobieta trzymająca szklany
pantofelek.
Praktyczne rady dla majsterkowiczów, uderzajÄ…ce kolo­
ry i Å›wiat baÅ›ni, dziwiÅ‚ siÄ™, dotykajÄ…c krysztaÅ‚owego pan­
tofelka. Intrygujące i zadziwiające połączenie, takie jak
ona sama.
Słysząc, że Natasza wraca do pokoju, odwrócił się.
- Piękne - powiedział, wskazując figurki. - Freddie
oczy wyszłyby z orbit.
- Miło mi. Mój brat je robił.
- NaprawdÄ™? - Spence wziÄ…Å‚ do rÄ™ki drewniany do­
mek, by mu się lepiej przyjrzeć. - Nie do wiary. Rzadko się
ogląda taką robotę - powiedział z uznaniem.
- Rzez
biÅ‚ od dziecka - powiedziaÅ‚a, podchodzÄ…c bli­
żej. - Pewnego dnia jego sztuka znajdzie się w galeriach
i muzeach.
76 & DRUGA MIA
OZ

NATASZY
- Już powinna tam być.
Szczerość w jego głosie poruszyła jej najczulszą strunę
- miłość do rodziny.
- To nie takie proste - wyjaśniła. - Jest młody, butny
i dumny, więc żeby zarobić na rodzinę, pracuje w tartaku
zamiast rzez
bić. Ale pewnego dnia... - Uśmiechnęła się
do swojej kolekcji. - Robi to dla mnie, ponieważ bardzo
ciężko pracowałam, żeby nauczyć się angielskiego, kiedy
przyjechaliśmy do Nowego Jorku. Chciałam czytać te
wszystkie cudowne bajki, które znalazłam wśród rzeczy,
jakie dostaliśmy z kościoła. Obrazki były takie śliczne,
a ja chciałam jak najprędzej się dowiedzieć, o czym one
sÄ…. - Nagle zmieniÅ‚a temat, lekko zakÅ‚opotana swoim wy­
buchem szczerości. - Powinniśmy już iść.
Skinął głową, postanawiając cierpliwie poczekać, aż
opowie mu więcej o sobie i swojej rodzinie.
- Włóż żakiet. Póz
niej może być chÅ‚odno - po­
wiedział.
Restauracja, którą wybrał, znajdowała się zaledwie
o parÄ™ przecznic dalej, na zalesionym wzgórzu, z wido­
kiem na Potomak. Gdyby miaÅ‚a zgadywać, trafiÅ‚aby bez­
błędnie, że lubi spokojne eleganckie wnętrza i dyskretną
obsÅ‚ugÄ™. Przy pierwszym kieliszku wina powiedziaÅ‚a so­
bie, że ma się zrelaksować i dobrze bawić.
- Freddie była dziś w sklepie - zaczęła.
- Słyszałem. - Spence podniósł kieliszek. - Chciałaby
mieć takie kręcone włosy jak ty.
- O, to miłe.
- Dobrze ci mówić. Dopiero co nauczyłem się zaplatać
warkocze.
Natasza bez trudu wyobraziÅ‚a go sobie, cierpliwie spla­
tającego miękkie włosy dziewczynki.
DRUGA MIA
OZ

NATASZY -X 77
- Ona jest piękna - powiedziała, przypominając sobie
ich przy fortepianie. - Ma twoje oczy.
- Sam nie wiem, ale chyba powiedziaÅ‚aÅ› mi komple­
ment.
Skonsternowana, pochyliła się nad kartą dań.
- Wiem, co robiÄ™- powiedziaÅ‚a. - Zamierzam poweto­
wać sobie brak obiadu - dodała, studiując kartę.
Tak jak powiedziała, tak zrobiła. Dopóki je, atmosfera
bÄ™dzie spokojna. SkierowaÅ‚a rozmowÄ™ na tematy przera­
biane w czasie zajęć. Dyskutowali o muzyce piętnastego
wieku, o wędrownych muzykantach. Spence z uznaniem
stwierdził, że Natasza jest tym niezwykle zainteresowana,
ale wolałby objaśniać jej sprawy bardziej osobiste.
- Opowiedz mi o swojej rodzinie - poprosił.
Natasza wÅ‚ożyÅ‚a do ust kÄ™s delikatnego Å‚ososia polane­
go masłem.
- Jestem najstarsza z naszej czwórki - zaczęła, po
czym nagle uświadomiła sobie, że on delikatnie pieści jej
palce. Cofnęła rękę.
Podniósł kieliszek, by ukryć uśmiech.
- V{szyscy jesteście szpiegami?
- Skąd ten pomysł!
- PrzyszedÅ‚ mi do gÅ‚owy, bo tak niechÄ™tnie o nich mó­
wisz - wyjaśnił, pochylając się ku niej.
Zanurzyła łososia w rozpuszczonym maśle i zaczęła się
rozkoszować kolejnym kęsem.
- Mam dwóch braci i siostrÄ™. Moi rodzice wciąż mie­
szkajÄ… w Brooklynie.
- Dlaczego przeniosÅ‚aÅ› siÄ™ tutaj, do Wirginii Zachod­
niej?
- Chciałam jakiejś zmiany - wzruszyła ramionami. -
A ty nie?
78 & DRUGA MIA
OZ

NATASZY
- Też. - Lekko zmarszczył brwi. Przyglądał się jej
uważnie. - Mówiłaś, że kiedy przyjechaliście do Stanów,
byłaś w wieku Freddie. Dużo pamiętasz z wcześniejszego
okresu?
- Oczywiście. - Wyczuwała, że z jakichś powodów
Spence bardziej myÅ›li o swojej córce niż o jej wspom­
nieniach z Ukrainy. - Zawsze uważałam, że przeżycia
z pierwszych paru lat zostają w nas najdłużej. Dobre czy
zÅ‚e, ale wywierajÄ… na nas wpÅ‚yw i nas ksztaÅ‚tujÄ…. - Pochy­
liÅ‚a siÄ™ ku niemu z uÅ›miechem. - A ty co najlepiej pamiÄ™­
tasz z dzieciństwa?
- Pamiętam, jak siedziałem przy pianinie i ćwiczyłem
gamy. - Wydało mu się to tak oczywiste, że omal się nie
roześmiał. - Pamiętam zapach róż w ogrodzie i śnieg za
oknem. Wahanie, czy ćwiczyć, czy iść do parku i rzucać
śnieżkami w nianię.
- W nianiÄ™ - powtórzyÅ‚a Natasza i zachichotaÅ‚a. Opar­
ła twarz na rękach i pochyliła się jeszcze bardziej, kusząc
go grÄ… Å›wiateÅ‚ i cieni na swojej twarzy. -1 na co siÄ™ zdecy­
dowałeś?
- Na jedno i drugie.
- Co za odpowiedzialne dziecko.
UjÄ…Å‚ jej nadgarstek i zaskoczony poczuÅ‚, że zadrża­
ła. Zanim cofnęła rękę, poczuł przyspieszone uderzenie
tętna.
- A co ty zapamiętałaś? - spytał.
Zaniepokojona wÅ‚asnÄ… reakcjÄ… na jego dotyk, postano­
wiÅ‚a nie dać mu już nic po sobie poznać. WzruszyÅ‚a ramio­
nami.
- PamiÄ™tam ojca, jak przynosiÅ‚ drewno na opaÅ‚, je­ [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]