Boge Anne Lise Grzech pierworodny 08 Podejrzenia

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

i chwyciła siostrę za ramiona. - Wcześniej też wyglądało niedo�
brze, chyba nie zapomniałaś. Ale poradziłaś sobie! I tym razem
też ci się to uda, ale nie możesz się poddać, zanim nie urodzisz.
Obiecujesz?
Siostra popatrzyła na nią matowym, słabym wzrokiem, po
czym skinęła głową. Ledwie ledwie.
Stan Margrethe był poważny. Godziny wlokły się jedna za drugą.
- Nie ma wątpliwości, że jest dwoje - oznajmiła akuszerka
po zbadaniu i osłuchaniu brzucha. - Ale wydaje mi się, że słyszę
tylko jedno serce. Być może płody ułożyły się bardzo blisko sie�
bie i to dlatego. Myślę jednak, że jeden jest martwy, i to już od
jakiegoś czasu. I mamy wielki kłopot. Nie wiem, co robić - po�
wiedziała zrezygnowana i spojrzała na lekarza. - Co radzisz?
- Nie wiem - odparł niepewnie, unikając jej wzroku. - Roz�
warcie jest duże, nie rozumiem więc, dlaczego dziecko się nie
rodzi.
- Znajdziemy na to sposób - stwierdziła akuszerka. Pod�
winęła rękawy i odkryła kołdrę. - Chodz, Mali. Kiedy pojawi
się następny skurcz, naciśnij mocno na brzuch, żeby wypchnąć
dziecko. Tylko to nam zostało. Jeżeli się nie uda, to trudno. Mu�
simy jakoś wydostać dzieci, bo inaczej wszyscy troje umrą.
151
- No, nie wiem - zawahał się lekarz i spojrzał na łóżko. - Te�
go się nie stosuje...
- Jeżeli nie masz nic lepszego do zaproponowania, to się nie
wtrącaj - syknęła akuszerka. - Co według ciebie mamy robić?
Stać tu i czekać, aż zostaniemy z trzema trupami? Tylko gadać
potrafisz! - zgrzytnęła zębami.
Margrethe leżała półprzytomna, kiedy nagle ocknęła się,
czując kolejny skurcz.
- Nie! - krzyczała. - Nie wytrzymam!
Mali i akuszerka nachyliły się nad nią i nacisnęły łokciami
na samym szczycie potężnego brzucha, aż powstały na nim czer�
wone pręgi. Margrethe zawyła niczym zwierzę, Mali zamknę�
ła oczy. Czegoś podobnego nigdy przedtem nie przeżyła, nawet
gdy pomagała cielącej się krowie. Wyglądało to tak groteskowo,
że Mali zrobiło się słabo i czuła, że zaraz zwymiotuje. Aż pod�
skoczyła, kiedy babka dała jej porządnego kuksańca w bok.
~ Wez się w garść - rzuciła przez zaciśnięte zęby. - Nie stój
tak i nie dumaj. Trzeba ratować jej życie!
Mali przełknęła wzbierające mdłości. Podczas następne�
go skurczu wzięła porządny zamach i nacisnęła na brzuch tak
mocno, że aż pociemniało jej w oczach. Jak za dotknięciem cza�
rodziejskiej różdżki coś się ruszyło. Spomiędzy nóg Margrethe
wraz z zielonkawymi wodami płodowymi wydostało się owinię�
te wokół szyi pępowiną czerwonofioletowe wątłe ciałko.
Akuszerka sprawnie przecięła pępowinę i odwinęła ją z szyi
noworodka. To, co podniosła do góry, w niczym nie przypomi�
nało dziecka. Mali wzdrygnęła się.
- Chodz i pomóż mi - zwróciła się do Mali, stojąc przy ko�
modzie, gdzie przygotowały miskę z wodą, ścierki i kocyki dla
noworodka.
~ Ja się tym zajmę - odezwał się lekarz i odsunął Mali na
bok. ~ To ja jestem lekarzem.
- Myślałby kto - burknęła akuszerka, wkładając maleństwu
do buzi mały palec, żeby oczyścić drogi oddechowe. - Co niby
zamierzasz zrobić?
152
- Osłucham dziecko - odparł fachowo, wyciągając steto�
skop. - Wydaje mi się, ze nie żyje.
- Trzeba je więc ratować - zadecydowała i odepchnęła
go. - Nie ma czasu, żeby stać i nasłuchiwać. Trzeba coś zrobić!
Lekarz cofnął się czerwony na twarzy jak burak.
- Złożę na ciebie skargę - nie wytrzymał. - Słyszysz? Złożę
na ciebie meldunek!
- Za co? - spytała akuszerka, obracając dziecko to ku gó�
rze, to w dół i klepiąc po pośladkach. Następnie znowu je poło�
żyła na plecach i leciutko kilka razy ucisnęła jego chudą, drobną
klatkę piersiową, a potem znowu podnosiła do góry i opuszcza�
ła na dół. Coś zaszemrało i z maleńkiego ciałka wydobyło się ci�
chutkie rzężenie, które przyprawiło Mali o gęsią skórkę.
- Ponieważ... ponieważ ty...
- Ponieważ próbuję ratować życie, podczas gdy ty tylko sto�
isz z tym swoim stetoskopem i ściskasz kciuki w bezsilności?
Tak, tylko o mnie zamelduj, zresztą to już nie pierwszy raz.
Jednak na twoim miejscu dobrze bym się najpierw zastanowi�
ła - dodała kąśliwie i utkwiła w nim ciemne jak noc lodowate
spojrzenie. - Z nas dwojga to na ciebie należałoby złożyć skar�
gę. Nie tylko ja tak uważam, sam dobrze o tym wiesz.
Lekarz pobielał na twarzy w okolicy zaciśniętych ust. W jed�
nej chwili odwrócił się na pięcie i wypadł za drzwi. Kobiety sły�
szały jeszcze, jak z hałasem schodzi po schodach prowadzących [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

resekcja.pev.pl

�

pdf | do ÂściÂągnięcia | ebook | pobieranie | download

Pokrewne