[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wÅ‚osy i uszczypnęła siÄ™ w policzki, żeby poróżowiaÅ‚y. Na szczęście jed­
na ze służących Camfieldów przyniosła igłę i nitkę, za pomocą których
Lily zdołała przymocować na powrót oberwaną koronkę do sukni Eve-
lyn - pamiątkę po pewnym właścicielu ziemskim o krowich nogach,
który przed chwilą nastawał, by Evelyn z nim zatańczyła.
Wychodząc, spojrzała na ścienny zegar. Szycie trwało dłużej, niż się
spodziewała. Co nie znaczy, by się gdzieś szczególnie spieszyła...
Z wyjÄ…tkiem paru egzaltowanych matron, które dopadÅ‚y jÄ… wcze­
śniej w kącie i prosiły, by przesłać im wiadomość o kolejnym spotkaniu
Koalicji na Rzecz Emancypacji Kobiet, prawie z nikim nie rozmawiała.
Pewien młody człowiek poprosił ją do tańca, ale triumfalne spojrzenia,
jakie rzucaÅ‚ przy tym swoim towarzyszom, szybko odebraÅ‚y jej przyjem­
ność, którą mogłaby czerpać z tej rozrywki. Kiedy poprosił ją następny,
odmówiła.
Evelyn, po przywróceniu stanu jej sukni do poprzedniej świetności,
dostaÅ‚a okropnej migreny i przyjęła propozycjÄ™ Camfieldów, by odpo­
cząć w jednej z sypialni. Francesca plÄ…saÅ‚a z tÅ‚umem dżentelmenów ni­
czym świętojański ognik na nocnej łące. A co do Avery'ego, to ostatnim
razem widziała go pochylającego się ku wspaniałej, zgrabnej sylwetce
Andrei Moore.
Na progu sali balowej zatrzymaÅ‚a siÄ™. Nagle zawahaÅ‚a siÄ™. Nie chcia­
Å‚a widzieć, jak Avery trzyma w ramionach innÄ… kobietÄ™, choćby w taÅ„­
cu... Co za głupota! Przecież nie ma wobec niego żadnych oczekiwań.
Wszystkie te jej sentymentalne fantazje na temat jego dobrego ser­
ca, skÅ‚onnoÅ›ci do współczucia, rozczuleÅ„ do Å‚ez... SzÅ‚o o zwykÅ‚y przy­
padek alergii! Zebrała się w sobie, by wejść do sali, gdy wtem zza wpół-
otwartych drzwi tuż obok dobiegł ją głos Martina.
- .. .z pewnoÅ›ciÄ… nie należy do kobiet, do których można by siÄ™ po­
ważnie zalecać. Na litość boską, człowieku, ja jestem dżentelmenem
i stworzÄ™ z kobietÄ… wyÅ‚Ä…cznie szanowany zwiÄ…zek. Nawet taka dziew­
czyna jak Lillian Be...
Słowa zostały gwałtownie ucięte. Rozległ się głuchy odgłos uderzenia.
Każdy centymetr kwadratowy skóry Lily zapłonął żywym ogniem.
Okręciła się w miejscu i niemal wpadła na jedną z Camfieldówien -
167
chyba Molly? Przez uÅ‚amek sekundy na twarzy dziewczyny goÅ›ciÅ‚ wy­
raz niesmaku, który natychmiast ustąpił miejsca pełnemu towarzyskiej
gościnności uśmiechowi.
- Ach, panna Bede. Mam nadzieję, że dobrze się pani bawi? Czy
rozgląda się pani może za jakimś miejscem do odpoczynku? Mamy tu...
W tym momencie sÄ…siednie drzwi otworzyÅ‚y siÄ™ gwaÅ‚townie i wy­
padł z nich Martin Camfield, trzymając się za prawy policzek. Nawet
spomiÄ™dzy palców widać byÅ‚o pod okiem ciemny obrzÄ™k. PrzeniósÅ‚ zdu­
mione spojrzenie z siostry na Lily, tam i z powrotem... i jego bladÄ… cerÄ™
zabarwił gwałtowny rumieniec.
- Martin! - wykrzyknęła Molly. - Co ci się stało w oko?
- Yyyy... to głupie, ale wpadłem na drzwi - mruknął. - Pójdę lepiej
do kuchni i poszukam trochę lodu. - Skinął głową i pośpieszył wzdłuż
hallu.
- Nigdy nie widziaÅ‚am, żeby Martin byÅ‚ taki niezgrabny! Zastana­
wiam się... - Cokolwiek miała zamiar powiedzieć, zamilkła, gdy
w drzwiach ukazał się Avery, który wyszedł z biblioteki z nachmurzoną
miną. Kostki prawej dłoni miał czerwone.
- Panie Thorne! -jęknęła Molly. - Co się panu stało w rękę?
Nawet się nie zatrzymał. Przeszedł obok.
- PrzytrzasnÄ…Å‚em sobie, psiakrew, drzwiami.
22
sądzi pan, że powinniśmy się upierać, żeby Francesca wróciła
razem z nami? - spytała Lily, gdy cisza w powozie trwała tak długo, że
stało się to nie do zniesienia.
- Mogliśmy się upierać - odparł krótko Avery, patrząc przez okno
na mijany krajobraz - ale to by i tak nic nie zmieniÅ‚o. MiaÅ‚a powodze­
nie.
- I jest pan pewien, że Evelyn wyjechała wcześniej?
Zaledwie była w stanie dostrzec jego skinięcie.
- Tak. Podobno któryś z sąsiadów odwiózł ją do domu. Nie sądzi
pani chyba, że zostawiłaby Bernarda dłużej niż na godziną, nieprawdaż? [ Pobierz całość w formacie PDF ]