[ Pobierz całość w formacie PDF ]

ciasto, które wyrzucił po wyjściu.
- Ale musimy zaprosić Simona, bo Charlotta nie będzie miała z kim tańczyć, taka przecie\
z
niej tyczka. I Rogera, i LenÄ™. Ilu ju\
mamy?
Juha zapisuje wszystkie imiona.
- Sześciu chłopaków i pięć dziewczyn. Brakuje nam jednej dziewczyny.
- A nie powinieneś zaprosić Jenny?
Stefan zamyślony patrzy na Juhę.
- Chyba powinienem - mruczy Juha.
- Chocia\
jest okropnie brzydka. I ta okropna spinka w pełnych łupie\
u włosach.
- Tak - szepcze Juha.
- A te jej idiotyczne spodnie! Nie, no chyba nie będziemy jej zapraszać.
- W dodatku śmieje się wtedy, kiedy nie trzeba, i siada w kącie, i boi się odezwać - dodaje
Juha nieszczęśliwy.
- Na myśl o niej chce mi się rzygać. Nie mo\
esz jej zaprosić. Musi to zrozumieć!
Juha myśli o dołkach w policzkach Jenny. Czasami wydaje mu się, \
e jest szczęśliwy, jeśli
uda mu się ją rozśmieszyć, tak a\
błyszczą jej oczy.
Tylko z Jenny czuje się bezpiecznie. To jedyna osoba, której nie musi przekupywać.
-Cilla! - mówi Juha, zaciskając zęby, i zapisuje jej imię na dole listy.
Słyszy świszczący odgłos, jakby anioł poruszał skrzydłami-Zamyka oczy i widzi szpony
anioła, błyszczące ślepia i śmiejące się szyderczo wargi.
Anioł podchodzi bli\
ej, ośmielony jego marnością.
- To jeszcze Cilla - powtarza Stefan - i ju\
mamy wszystkich.
62
Kiedy wreszcie skończyliśmy szkołę podstawową, byłem zmęczony tym, kim byłem, tym, kim
oni mnie uczynili. Chciałem być kimś innym, kimś więcej. Dlatego zerwałem z wszystkimi.
Byłem zmuszony. I tylko Bóg jeden wie, jak walczyłem, \
eby być... kimś innym.
Z Jenny równie\
straciłem kontakt. Chyba wyjechała do USA. Przynajmniej tak mi się wydaje.
Zostałeś tylko ty. Jesteś tylko ty. Chcę, \
ebyś to wiedział. To ty dostajesz te listy. Jeśli je
dostajesz.
Chodzi mi o to, \
e jeśli wszystko się wali, to przecie\
musi być jakaś mo\
liwość naprawienia
tego, czy\
nie?
Rzeczywiście byłem błaznem jako dziecko. Zawsze bałem się, \
e mogę być odtrącony, i
dlatego zawsze tak obrzydliwie się podlizywałem. Nie myśl, \
e nie byłem tego świadomy.
Pamiętasz tę piosenkę:
Trupy, trupy same trupy,
w urodzinowe przyjęcie,
kiedy patrzÄ™, jak tu idÄ…
śmieję się zawzięcie!
Nienawidziłem tej piosenki. Z
piewałem ją chyba na ka\
dej przerwie przez całą tę cholerną
pierwszą klasę, a potem drugą i trzecią. A wy, stłoczeni wokół mnie, kibicowaliście. A potem
odchodziliście.
I muszę ci się przyznać, \
e to okropne odkryć, \
e wciÄ…\
się jest błaznem.
Ja nim jestem - ohydnym, podlizującym się błaznem! I nic tym nie osiągnąłem. Ludzie wcią\

tłoczą się wokół mnie i tak samo mi kibicują.
Potem odchodzÄ….
63
Kiedy kilka tygodni póz
niej w piątkowy ranek Tomas przychodzi do szkoły, natychmiast
zauwa\
a, \
e coś jest nie tak. Koledzy z klasy są bardzo podekscytowani. Szepczą między sobą,
szepczą o nim. A on niczego nie rozumie. Czy ma nieświe\
y oddech? A mo\
e smarki pod
nosem?
Tomas próbuje dbać o siebie, \
eby nie być odpychającym, i dziennie bierze prysznic, myje
włosy, ssie miętusy, \
eby nie pachniało mu z ust. Na ka\
dej przerwie chodzi do Å‚azienki i
czesze siÄ™.
Wie, \
e śmieją się, bo nieustannie chrząka, ale nic nie mo\
e i to poradzić. Czuje, jakby miał w
gardle jakąś błonę, która nie chce się oderwać, więc musi odchrząkiwać.
Mimo to wie, \
e jest obrzydliwy.
I nie ma \
adnego znaczenia, \
e robi, co mo\
e, aby to ukryć.
Na przerwie Lennart poszturchuje go.
- Za kogo wy się, do diabła, uwa\
acie, ty i ta twoja głupia matka? - syczy Lennart. - Myślisz,
\
e ktoś chce przyjść do twojego cholernego domu? Co?
Tomas ju\
teraz rozumie. Mama powysyłała zaproszenia na przyjęcie. Ale przecie\
to nie
powód, \
eby się złościć? Mogą po prostu nie przyjść. Mogą zaśmiać mu się w twarz i
pozwolić iść na trawnik za boiskiem, gdzie nikomu nie będzie przeszkadzał. Dlaczego muszą
się złościć?
Dziewczyny otoczyły kołem Pię i Evę-Lenę, mają teraz naradę wojenną.
- Iść na przyjęcie do niego i jego wstrętnej niemieckiej matki - mówi Pia z niesmakiem.
- Moja mama powiedziała, \
e nie dostanę kieszonkowego, jeśli nie pójdę - mówi Cilla.
- Pomyślcie tylko! Wysłała zaproszenia do wszystkich naszych rodziców! - dodaje Eva-Lena i
głośno, tak \
eby Tomas słyszał, naśladuje jego mamę. - Witam Hen i Frau Magnusson,
zapraszamy serdecznie drogą Evę-Lenę na przyjęcie, Heil Hitler!
Tomasa przechodzi zimny dreszcz. W tym samym momencie uświadamia sobie rozmiary
katastrofy. Mama nie napisała do nich, tylko do ich rodziców. Nie mogą więc teraz mu
odmówić. Wszyscy muszą przyjść.
- Zobaczcie, idzie! - szepcze ktoÅ›.
Dziewczyny udajÄ…, \
e go nie widzÄ…, kiedy przechodzi obok. Czuje, \
e za chwilÄ™ wybuchnie
płaczem. Dlaczego nie mo\
e powstrzymać płaczu? Chce stąd koniecznie odejść, najlepiej
setki kilometrów - w inny czas, inny świat, gdzieś, gdzie nic nie jest tak straszne jak tutaj.
Wtedy dogania go Jenny i idÄ… razem.
- Na pewno będzie bardzo przyjemnie - pociesza go.
- Przyjemnie! - krzyczy za nimi Pia. - Jesteś chyba zupełnie pieprznięta!
- Mówisz tak tylko dlatego, \
e nikt ciÄ™ nigdy nie zaprasza! - krzyczy Eva-Lena.
Jenny zakręciło się w głowie.
- Jak to? O czym wy mówicie?
- O niczym - kłamie Eva-Lena i śmieje się szyderczo.
- Zapytaj Juhę - dodaje Pia i odciąga za sobą pozostałe dziewczyny - zapytaj, czy dziś wieczór
zdarzy się coś szczególnego.
Ich śmiech przypomina skrzeczenie mewy, a najgłośniej ze wszystkich wrzeszczy Eva-Lena.
64
Po południu Juha i Jenny jak zwykle wracają razem ze szkoły.
Zazwyczaj cały czas ze sobą rozmawiają. Choć ściślej mówiąc, Juha mówi, a Jenny słucha i
śmieje się.
Jednak w ten piÄ…tek oboje milczÄ…. Jenny patrzy w ziemiÄ™, Juha kopie kamyk.
To, \
e Juha ją zawiódł, jest dla Jenny oczywiste. Mimo wszystko czeka, \
e lada moment mile
ją zaskoczy i powie z uśmiechem, \
e oczywiście te\
jest zaproszona.
Ale Juha tego nie robi. IdÄ… obok siebie w ciszy.
Juha wie, \
e Jenny wie. Widzi, \
e jÄ… to boli, ale nic nie mo\
e poradzić.
Jenny nie pasuje do prywatek. Musi to zrozumieć.
Czasami trzeba być twardym. Tak po prostu jest.
Kiedy siÄ™ \
egnają pod domem Juhy, Jenny mówi do niego jakby nigdy nic:
- Spotkamy się póz
niej?
śeby coś powiedzieć. Juha chrząka zawstydzony.
- Nie mogÄ™. Sorry, ale Stefan przychodzi do mnie wieczorem.
- Szkoda - wzdycha Jenny i próbuje wziąć się w garść.
Juha patrzy w dal. Jenny nerwowo wymachuje plecakiem, ale zmusza siÄ™, \
eby patrzeć mu
prosto w oczy.
- Będziesz robił coś szczególnego wieczorem? - pyta i słyszy swój dr\
ący głos.
Wtedy Juha, patrzÄ…c jej prosto w oczy, odpowiada:
- Nie, a co miałbym robić?
- Tak tylko pytam - odpowiada Jenny i dodaje - Pia i Eva-Lena powiedziały na gimnastyce, \
e
wło\
ą spódniczki maksi.
- O czym ty mówisz?
- Na prywatkÄ™ twojÄ… i Stefana.
Jenny gryzie się w język. Powiedziała to. Nie powinna była. Juha się zdenerwuje.
- W takim razie kłamią - odpowiada Juha zdenerwowany -bo nie robię \
adnej cholernej
prywatki.
- Przepraszam - szepcze Jenny i przymyka oczy.
- Chyba rozumiesz, \
e gdybym coś takiego robił, zaprosiłbym cię! - kontynuuje Juha.
Jenny wzrusza ramionami. Nie wie. I właśnie to boli najbardziej. Myślała, \
e wie. śe mo\
e
mu ufać.
- Nie złość się - szepcze.
- Rozumiesz? - syczy Juha.
- Tak, rozumiem. Nie robisz \
adnej prywatki, a gdybyś robił, to na pewno byś mnie zaprosił.
- Właśnie - mówi Juha. - Muszę ju\
iść.
- To cześć, do poniedziałku? - kończy Jenny smutno.
- Do poniedziałku.
Jenny posłusznie i cicho odchodzi w kierunku domu. Juha ogląda się za nią. Trudno mu z tym
wytrzymać.
- Poczekaj! - krzyczy. [ Pobierz całość w formacie PDF ]