[ Pobierz całość w formacie PDF ]

skÅ‚oniÅ‚y Bess do tych konkluzji, tym bardziej do niego do­
cieraÅ‚o, że czÅ‚owiek do tej pory najmniej przez niego podej­
rzewany, stał się nagle głównym podejrzanym.
Pytanie teraz, jak wiele osób z jego otoczenia, jak i zupeÅ‚­
nie mu obcych, było zamieszanych w intrygę.
Twarz Drew stała się tak posępna, że tym razem Bess
objęła go ramieniem.
- Kochany, o czym tak rozmyÅ›lasz? Czy sÄ…dzisz, że rzeczy­
wiście się pomyliłam?
- Niestety, obawiam się, że odkryłaś prawdę, moja droga.
Na razie musimy jednak milczeć. Nie mamy żadnych dowo­
dów na to, że Arbell i Charles są kochankami, ani na to, że
Charles zabił Tiba, dlatego nie wolno nam ich oskarżać. A co,
jeżeli jednak siÄ™ mylimy? Charles to towarzysz moich dzie­
cięcych zabaw, jest dla mnie tym, kim był dla ciebie Tib. Czy
mogę zniszczyć naszą przyjaz
Å„, zarzucajÄ…c mu morderstwo,
by potem odkryć, że jednak jest niewinny?
257
Wielki Boże, jakże mu ciężko. Drew nie mógł przecież
powiedzieć żonie, że ma zupeÅ‚nie inne powody, by podejrze­
wać kuzyna o najgorsze. Nigdy jej nie wspomniał o spisku
na życie królowej Elżbiety, Bess nie wiedziała więc, że jeśli
Charles był kochankiem Arbell, to zapewne także zdrajcą.
Tib zaś musiał przypadkiem usłyszeć o czymś związanym
ze spiskiem i Charles nie miaÅ‚ innego wyjÅ›cia, jak tylko bru­
talnie go uciszyć.
Co gorsza, jeżeli słowa Tiba nie były jedynie wynikiem
maligny, oznaczałoby to, że Charles tak próbuje pokierować
sprawami, by świat uznał Drew winnym zdrady stanu.
Walsingham w swoim liście napisał, że w każdym obozie
czai się zdrajca. Drew do niedawna sądził, że to jego miał na
myśli sir Francis. Ale czy na pewno? Nie można wykluczyć,
że ten stary, przebiegÅ‚y lis, który od lat czujnie strzegÅ‚ bez­
pieczeństwa królowej Elżbiety, wiedział o wiele więcej, niż
wyjawił. Może właśnie dlatego zlecił ową misję Drew, bo był
przekonany, że nikt inny nie zdoła zdemaskować Charlesa?
PrzytuliÅ‚ mocniej do siebie Bess, która już przestaÅ‚a pÅ‚a­
kać i wtuliła twarz w jego ramię.
- I co my teraz poczniemy? - zapytała cicho.
- Nic. Ponieważ nie mamy dowodów, jesteśmy bezsilni.
Przynajmniej na razie.
Nie byÅ‚ do koÅ„ca szczery, zamierzaÅ‚ bowiem wraz z Go­
rehamem zastawić na Charlesa jakąś przemyślną pułapkę
- i nie tylko po to, by oczyścić się z podejrzeń, ale przede
wszystkim by pomścić okrutną śmierć Tiba.
Ta myśl podsunęła następną, jeszcze bardziej przeraża-
258
jącą. Czyżby to Charles strzelał do niego w lesie? Dlaczego
jednak miaÅ‚by to zrobić? Jeżeli chciaÅ‚ obciążyć Drew, nie po­
winien dążyć do jego śmierci. A może ta strzała miała być
znakiem ostrzegawczym? Tylko przed czym?
Tajemnice i zagadki zaczynaÅ‚y siÄ™ piÄ™trzyć, a każda wy­
mykaÅ‚a siÄ™ logicznym rozwiÄ…zaniom. W tym szalonym Å›wie­
cie istniała dla Drew tylko jedna stała, niezmienna wartość:
kobieta, która teraz spoczywała w jego ramionach. Kiedyś ją
odrzucił, lecz obecnie była sensem jego istnienia.
Z pozoru życie w Buxton toczyło się bez zmian. Drew,
Bess i Charles, do których niekiedy dołączał Philip, zażywali
kÄ…pieli, popijali wodÄ™ ze Å›wiÄ™tej studni i doskonalili Å‚uczni­
cze umiejÄ™tnoÅ›ci. Bess zmusiÅ‚a siÄ™ do uprzejmego zachowa­
nia wobec lady Arbell, a nawet od czasu do czasu grywała
z niÄ… w kulki, jakby Tib nie zginÄ…Å‚ z rÄ™ki skrytobójcy, a kno­
wania Charlesa pozostawały tajemnicą.
Jedynie Philip Sidney zauważyÅ‚, że coÅ› gryzie jego przy­
jaciela, i zaczął go na ten temat zagadywać. W odpowiedzi
usłyszał jedynie:
- Ponosi ciÄ™ poetycka wyobraz
nia, przyjacielu!
Mocno go to rozdrażniło, bo właśnie wyszedł ze stanu
melancholii i teraz rozpieraÅ‚a go tak żywa energia, że niekie­
dy miaÅ‚ kÅ‚opoty z panowaniem nad sobÄ…. Philip od dzieciÅ„­
stwa cierpiał na gwałtowną zmienność nastrojów.
Kolejną osobą żyjącą w nieustannym napięciu był Charles.
W zasadzie nie miaÅ‚ powodu do obaw, niemniej kiedy w sa­
motności wydobył z sekretnej przegródki ostatni list, nie
259
mógł się pozbyć przykrego wrażenia, że ktoś przed nim już
go przeczytał.
Biblia mówi, że złoczyńca umyka, nawet kiedy nikt go
nie goni. Na Charlesa już siÄ™ rozpoczęło polowanie, i cho­
ciaż o tym nie miał pojęcia, i tak czuł się jak lis, który musi
uciekać przed nagonkÄ…. Od dnia, w którym zabiÅ‚ Tiba, nÄ™­
kały go wyrzuty sumienia. Zadziałał pod wpływem impulsu,
przestraszył się, że chłopak usłyszał słowa, które zaprowadzą
go na szafot, i dlatego posunÄ…Å‚ siÄ™ do morderstwa, ale niemal
natychmiast pożałował pochopnej decyzji, bo przez nią żył
w jeszcze większym strachu.
Już nie tylko spiskowiec, ale i morderca. Nie mógÅ‚ siÄ™ po­
zbyć wrażenia, że każde wypowiedziane do niego zdanie ma
w podtekÅ›cie inne, zÅ‚owieszcze znaczenie. Każdy żart, każ­
de spojrzenie spod oka brał za oskarżenie. Wiedział już, jak
się musiał czuć Kain po zabiciu Abla, a jego miłość własna
przerodziła się w pogardę dla samego siebie.
Po kolejnym ataku lÄ™ku poszedÅ‚ do stajni, żeby siÄ™ roz­
mówić z posÅ‚aÅ„cem, który akurat pomagaÅ‚ Walterowi opo­
rządzać konie.
- Podejdz
tu, dobry czÅ‚owieku - zarzÄ…dziÅ‚. - Dowiedzia­
Å‚em siÄ™, że zostaÅ‚eÅ› zaatakowany w gospodzie niedaleko Lon­
dynu i ledwie uszedłeś z życiem. Dlatego jestem ciekaw, czy
w drodze powrotnej nie spotkaÅ‚y ciÄ™ jakieÅ› niezwykÅ‚e przy­
gody? Nikt nie próbowaÅ‚ ciÄ™ zatrzymywać? Nikt oprócz cie­
bie nie dotykał sakwy z dokumentami?
Zaskoczony posłaniec spojrzał na niego zdumionym
wzrokiem.
260
- Nie, sir. Nie wydarzyło się nic szczególnego. Nikt też
oprócz mnie nie tykaÅ‚ sakwy, póki nie przybyÅ‚em do Bux­
ton, gdzie wziÄ…Å‚ jÄ… ode mnie sam lord Exford. Zdecydowa­
nie nalegał, bym powierzył ją jego pieczy, a on już dopilnuje,
żeby trafiła do twoich rąk, panie.
A więc Drew  zdecydowanie nalegał"? Zaiste, ciekawe.
Hrabia nie miaÅ‚ zwyczaju zabawiać siÄ™ w chÅ‚opca na posyÅ‚­
ki. Złowieszcze licho, które przysiadło na ramieniu Charlesa
tego strasznego popołudnia, gdy zamordował Tiba, szepnęło
mu do ucha:  A czemu właściwie nalegał? Czy przypadkiem
nie zaczął czegoś podejrzewać?"
A jeÅ›li tak - to z jakiej przyczyny? Co jeszcze w zachowa­
niu Drew można by uznać za całkiem do niego niepodob-
ne. Licho odezwało się ponownie:  Ta zażyłość z kapitanem
Gorehamem jest zdumiewajÄ…ca". A dlaczego? Ano z bardzo
prostego powodu: na poczÄ…tku Drew wprost nie znosiÅ‚ te­
go najemnika, a potem ich stosunki stały się wręcz zażyłe.
Czy to jednak rzeczywiÅ›cie takie dziwne? Ostatecznie kapi­
tan udzielił mu życzliwej pomocy po owym niefortunnym
 wypadku".
Tylko Charles wiedział, że nie był to wcale wypadek - ale
i nie zamach na życie Drew. W odruchu wściekłości, że los
tak hojnie obdarował kuzyna, Charles zabił Cycerona. W ten
sposób zabierał Exfordowi coś, co szczerze kochał. Chociaż
gdyby bogowie okazali mu przychylność i kuzyn skręcił kark
przy upadku z konia, specjalnie by nie rozpaczał.
Diabelskie licho nieustannie podszeptywało, że Drew
przejrzał intrygę, aż w końcu Charles wpadł w irytację. Do
261
stu piorunów! Cóż to za niedorzeczne rozumowanie. Osta­ [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]