[ Pobierz całość w formacie PDF ]

kwiatów, usłyszał śpiew ptaków.
Morgana westchnęła i poÅ‚ożyÅ‚a rÄ™ce na jego gÅ‚o­
wie. Pomogła odzyskać mu spokój. Przeżyła chwilę
rozkoszy. I złamała swoją żelazną zasadę... Wpłynęła
na jego uczucia, wykorzystujÄ…c magiÄ™.
Może i popełniła błąd, ale nie żałowała.
- Morgano... - mruknÄ…Å‚ przeciÄ…gle, wtulajÄ…c siÄ™
w jej piersi.
- Z
pij - powiedziaÅ‚a z uÅ›miechem, jeszcze pew­
niejsza, że nigdy tego nie pożałuje.
Wyciągnął do niej rękę, ale łóżko okazało się puste.
Nieprzytomny, z trudem otworzyÅ‚ oczy. SpaÅ‚ w swo­
im domu, we własnym pokoju... Przez uchylone, nie
zasłonięte okna wkradał się świt.
- Morgano? - Sam nie wiedział, po co wymówił
jej imiÄ™.
Zniewolenie 179
Sen? OdsunÄ…Å‚ gwaÅ‚townie przeÅ›cieradÅ‚o i wysko­
czył z łóżka. Nawet jeśli to był sen, to jeszcze nigdy,
na jawie, nie przeżywał niczego tak mocno.
StanÄ…Å‚ w otwartym oknie, żeby odetchnąć chÅ‚od­
nym powietrzem.
Kochali siÄ™... jak szaleÅ„cy - na Å‚Ä…ce koÅ‚o stru­
myka.
Nie, to niemożliwe. Siedzieli pod drzewem, roz­
mawiając o... Tak, to pamiętał wyraz
nie.
Uderzył głową o framugę okna. Opowiedział jej
całe swoje zakichane dzieciństwo. Wywlókł wszystkie
rodzinne brudy. Dlaczego? Po jakÄ… cholerÄ™?
Przeklęty telefon. Przypomniał sobie jednak, że
to właśnie rozmowa z Leeanne powstrzymała go od
popełnienia jeszcze większego głupstwa.
Bardzo dobrze. Teraz przynajmniej wszystko
jest jasne. Morgana nie powinna mieć już żadnych
złudzeń.
Ale co się stało póz
niej? Po tym, jak rozmawiali
pod drzewem... ZasnÄ…Å‚? Tak po prostu?
Jeżeli tak, to najpiÄ™kniejsze byÅ‚o snem. Niemo­
żliwe. CzuÅ‚ jeszcze zapach tamtych kwiatów. PamiÄ™­
taÅ‚ każdy szczegół... PamiÄ™taÅ‚ dokÅ‚adnie, co czuÅ‚. Kie­
dy leżaÅ‚ na trawie obok kobiety, którÄ… kocha - wy­
dało mu, że całe jego życie prowadziło do tamtej
chwili szczęścia.
Mary. Urojenia. ZasnÄ…Å‚ pod drzewem i koniec.
W takim razie... skÄ…d, do diabÅ‚a, wziÄ…Å‚ siÄ™ w swo­
im pokoju, sam, w środku nocy? Dlaczego jej tu
nie ma?
Mogła go tu przyprowadzić. Podnieść na wpół
śpiącego, przyciągnąć do łóżka i zostawić.
Brzydko. Nie upiecze jej siÄ™ ten numer... ZaczÄ…Å‚
krążyć nerwowo po pokoju.
Nora Roberts
180
Przypomniał sobie tamtą ciszę. Cudowny spokój
ducha, kiedy obudził się na łące, a potem szedł przez
trawÄ™ i zobaczyÅ‚ jÄ… - grajÄ…cÄ… na harfie, uÅ›miech­
niętą.
Zapytał, dlaczego, a ona odpowiedziała, że...
Powiedziała, że go kocha.
Z
cisnął rękami skronie. Może to urojenia? Chora
wyobraz
nia? Może wymyÅ›liÅ‚ to wszystko, od poczÄ…t­
ku do końca, łącznie z Morganą. Może przyśnił mu
się sen jego życia - a teraz obudził się w swoim
dawnym mieszkaniu w Los Angeles?
Przecież nie wierzy w czarownice ani w zaklęcia.
Mimowolnym ruchem zacisnął dłoń na amulecie...
Jasne, że nie wierzy. Koń by się uśmiał.
Morgana istniaÅ‚a naprawdÄ™. PodarowaÅ‚a mu ka­
mień. Kocha go. Najgorsze, że on także ją kocha.
Czyste szaleństwo. Nie chciał tego. Nie pragnął
żadnej miÅ‚oÅ›ci. Ale staÅ‚o siÄ™. ZakochaÅ‚ siÄ™ nieprzy­
tomnie. MyÅ›laÅ‚ o niej dzieÅ„ i noc. PożądaÅ‚ obsesyj­
nie. MarzyÅ‚ w cichoÅ›ci ducha, że może... może mia­
łoby to sens. Gdyby spróbował...
Absurd. Gdzie się podziały resztki jego rozsądku?
ZaÅ›lepienie. Nareszcie wÅ‚aÅ›ciwe sÅ‚owo. Jest za­
ślepiony, zgoda, ale co to ma wspólnego z miłością?
A jeżeli jednak? Może miłość od zaślepienia dzieli
dÅ‚uga, ale caÅ‚kiem bezpieczna droga? Czy życie w za­
ślepieniu, z taką kobietą jak Morgana, nie byłoby
piękne? Czy trzeba chcieć więcej?
Znów zaczyna fantazjować. O czym on, do diabła,
myśli?
O niej. Bez przerwy i tylko o niej.
Powinien zafundować sobie wakacje. Pojechać
gdzieś, jak najdalej, wymazać ją z pamięci.
A
atwo powiedzieć.
Zniewolenie
181
Wiedział przecież od początku, czuł przez skórę,
że nigdy o niej nie zapomni.
Bo to nie jest zaślepienie, pomyślał zrezygnowany.
Ani zadurzenie, ani wyÅ‚Ä…cznie namiÄ™tność. Tylko jed­
no słowo pasowało do tego, co czuł... Słowo, którego
bał się jak ognia.
Miłość. Rozkochała go w sobie...
Ta prosta myśl poraziła go jak piorun. Zrobiła
to. Czarownica Morgana rzuciÅ‚a na niego urok. Dla­
czego nie pomyślał o tym wcześniej? Nie chciał się
w niej zakochać, opieraÅ‚ siÄ™, wiÄ™c jednym pstryk­
nięciem palców pomogła mu... Zakpiła z niego
w okrutny sposób.
Absurd... Niepewny niczego, Nash zmieniał zdanie
jeszcze wiele razy, wpadajÄ…c ze skrajnoÅ›ci w skraj­
ność.
Rano, postanowił. Jutro rano stanie oko w oko
z czarownicą. Jeżeli naprawdę to zrobiła - zaklęcie [ Pobierz całość w formacie PDF ]