[ Pobierz całość w formacie PDF ]

poradzili mi, abym pojechał do Ejlatu, dodając, że nawet jeśli nie znajdę pracy, to będzie mi
się tam podobać, gdyż Ejlat jest wesołym miastem.
Wysiadłszy z samolotu trudno było mi stwierdzić od razu czy Ejlat jest miastem
atrakcyjnym, czy nie. Ale nie przeszedłem ani dziesięciu kroków, kiedy zatrzymał mnie jakiś
młody mężczyzna.
- To ty jesteś Hłaskower? - zapytał.
- Ja.
- Znam twoje zdjęcie z gazety - powiedział. - Przyjdz
dziÅ› wieczorem do tej knajpy.
Przyszedłem; mój znajomy czekał już z innymi. O jednym z nich dowiedziałem się, że
w czasie wojny czterdziestego ósmego roku, będąc dowódcą czołgu o otrzymawszy rozkaz
ataku, pojechał pod jakiś arabski bank i kilkoma silnymi strzałami rozwalił kasę pancerną i
pozbawił życia urzędników; po czym z forsą w kieszeniach pojechali do ataku. Drugi był
niegdyś cenionym kontrabandzistą; w czasie sprzeczki zastrzelił na ulicy w Jerozolimie
dwóch Arabów twierdząc, iż ci go sprowokowali. Obaj znalez
li siÄ™ w Izraelu
zdezerterowawszy poprzednio z armii radzieckiej i dokonawszy na terenie Niemiec szeregu
napadów rabunkowych i morderstw. Do stolika przysiadł się nowy towarzysz i mieszkaniec
wesołego miasta Ejlat; będąc oficerem NKWD zamordował całą rodzinę ukraińską, która
wydała jego rodzinę Niemcom, po czym uciekł przez Polskę i Czechosłowację do Niemiec.
Ale najstraszliwszy był jeszcze jeden, który dosiadł się najpóz
niej i który nic nie mówił o
sobie, a którego historię przeczytałem w gazecie; urodzony w Polsce wyemigrował do Izraela.
Po jakimś czasie dowiedział się, że Niemiec, który własnoręcznie wymordował jego rodzinę,
jest obecnie w Legii Cudzoziemskiej; uciekł bez paszportu z Izraela do Francji; wstąpił do
Legii i w czasie walk w Indochinach zabił mordercę swej rodziny; następnie zdezerterował z
Legii Cudzoziemskiej i wrócił jako lewy pasażer statkiem do Izraela. Czekały go trzy sprawy:
nielegalne przekroczenie granicy izraelskiej i służba w obcej armii; za to miano go sądzić w
Izraelu.
Natomiast deportacji jego domagała się również Francja; dezercja z Legii i
wyrównanie rachunków z SS-manem. Wypiliśmy po parę kieliszków i znów przysiadł się
nowy towarzysz: będąc dzieckiem bogatych rodziców wpadł na pomysł, aby obrabować bank;
złapano go i zasądzono na piętnaście lat; uciekł z więzienia i poprzez Meksyk i kraje Ameryki
Południowej dostał się do Izraela.
Wszyscy ci ludzie nie byli w Ejlacie dobrowolnie; zesłała ich tu policja na okres
trzech czy pięciu lat. Ci wszyscy, których poznałem, wyglądali o dziesięć lat starzej, niż
każdy z nich miał w rzeczywistości; szybko tracili włosy i zęby. Niektórzy z nich stawali się
potwornie grubi; inni wysuszeni i o twarzach pokrytych bruzdami. Do każdego posiłku
dostawało się po dwie tabletki soli; w tym klimacie człowiek wypaca z siebie wszystko.
Pito piwo w ogromnych ilościach; nocami koniak. W owym czasie nie było jeszcze
kina w Ejlacie; były natomiast kluby, w których grano w karty.
Klęską tych ludzi był brak kobiet; kobiety urodzone w Europie nie chciały tu
przyjeżdżać, gdyż po dwóch latach zamieniały się w staruszki. Sambry nie miały najmniejszej
ochoty wiązać się z kryminalistami.
Kiedy ja tam byłem, temperatura dochodziła do pięćdziesięciu stopni, ale powiedziano
mi, że bywa gorzej. Mimo to pito w sposób straszliwy; górnicy pracują w kopalni miedzi po
otrzymaniu czeku w dniu wypłaty przychodzili do knajpy i rzucając knajpiarzowi czek,
mówili:  Powiedz kiedy ; jedzenie i spanie otrzymywali za darmo. Inni z nich ciułali znów
pieniądze, aby z chwilą kiedy przestaną być podopiecznymi policji móc rozpocząć nowe
życie; kończyło się to przeważnie w ten sposób, iż piekielnie znudzeni brakiem kobiet i
rozrywek, szli do któregoś z klubów, gdzie grali w karty; po pewnym czasie nie mieli znów
pieniędzy i zaczynali oszczędzać na nowo; w Ejlacie nie płaciło się podatków.
Nie znalazłem jednak pracy w Ejlacie; wracając autobusem przejeżdżałem przez Beer-
Szebę i tam zostałem na okres dwóch dni u jednego z moich kolegów. Wpakowałem się w
sam środek zabawy; było to akurat w tym czasie, kiedy tak zwani  czarni %7łydzi poczęli
buntować się przeciw  białym .
Sytuacja  czarnych nie była najlepsza; byli to Safardyjczycy, ludzie, którzy
zachowali arabskie zwyczaje, nie znający ani rzemiosła, ani języka.
Oczywiście, że dostawali pracę gorzej płatną od ludzi z Europy czy też urodzonych w
Izraelu. Kiedy wysiadłem w Beer-Szebie, zaczęło się; rozwścieczeni  czarni gonili mnie
przez dwa dni z nożami krzycząc za mną  wus-wus . Nie znając żydowskiego, znali tylko [ Pobierz całość w formacie PDF ]