[ Pobierz całość w formacie PDF ]

że od razu cię nie zrozumiałem.
Oparła się o framugę i głęboko westchnęła.
- No więc co robimy? - spytała? - Dziecko urodzi się za
dwa miesiące i nie możemy udawać, że go nie ma.
- Ale mogę się postarać, żebyś miała dosyć miejsca i czuła
siÄ™ wygodnie.
- Jak? - spytała i jej oczy powędrowały wymownie
w stronę łóżka. - Czy nie można by poprosić o drugi pokój
albo... pokój z dwoma łóżkami?
Spojrzał na nią pustym wzrokiem.
- Nie sądziłem, że aż tak mi nie wierzysz - rzucił chłodno
i uświadomiła sobie, że głęboko go zraniła. - Ale skoro
chcesz...
Był już przy drzwiach, gdy podbiegła i chwyciła go za
ramiÄ™.
- Przepraszam... Chyba jestem gÅ‚upia albo to jakaÅ› huÅ›­
tawka nastrojów, jakie miewają kobiety w moim stanie. To
łóżko... nie jest takie maÅ‚e. Przecież oboje nie jesteÅ›my wiel­
koludami. Jeszcze...
Zapadła długa chwila ciszy. Leo patrzył jej uważnie
w oczy, ona zaś starała się, by przybrały błagalny wyraz, by
odczytał w nich przeprosiny za zranienie jego dumy.
- Dobrze - powiedział w końcu. - Pozwól tylko, że wejdę
na chwilÄ™ do Å‚azienki, a potem poczekam na ciebie w holu.
Nie spiesz się; wiedz, że masz tyle czasu, ile ci potrzeba.
108 NIE PRZESTAN
CI
KOCHA

Z bólem w sercu zauważyła, że gdy ją mijał, starał się jej
nie dotknąć.
- A niech to! - mruknęła zła na siebie, gdy usłyszała, że
drzwi Å‚azienki siÄ™ zamykajÄ….
ByÅ‚a tak bardzo zaabsorbowana swoim niepokojem zwiÄ…­
zanym z dzieleniem z nim sypialni, że nie przyszło jej do
głowy, jak obraz
liwe mogÄ… być jej sÅ‚owa. NaprawdÄ™ nie chcia­
ła sprawić mu bólu, zwłaszcza teraz, kiedy uświadomiła sobie,
jak bardzo jej na nim zależy.
PodeszÅ‚a do swej maÅ‚ej, podróżnej walizeczki, która leża­
Å‚a na lÅ›niÄ…cej, drewnianej skrzyni stojÄ…cej w nogach łóż­
ka, i otworzyła ją. Co się dzieje? - pomyślała zdumiona.
Przecież to nie moje! Drżącą ręką dotknęła jedwabnej tkaniny.
Gdy ją wyjęła, coś upadło na podłogę. Maria schyliła się,
podniosÅ‚a bilecik i przeczytaÅ‚a:  Szczęśliwego miesiÄ…ca mio­
dowego!"
- Och, Peg, ty wariatko! - szepnęła trochÄ™ wesoÅ‚o, a tro­
chę smutno, uzmysławiając sobie, że nawet jej najbliższa
przyjaciółka nie zna szczegółów tej historii, która doprowa­
dziła do dzisiejszego bajkowego ślubu.
Nagle usłyszała, że Leo wychodzi z łazienki i w ostatniej
chwili wcisnęła tę kompromitującą rzecz pod poduszkę.
- Do zobaczenia - powiedział, kierując się w stronę drzwi
i właściwie na nią nie patrząc. - Nie spiesz się.
- Mam siÄ™ nie spieszyć? - mruknęła, gdy zniknÄ…Å‚ na ko­
rytarzu. - Przecież umieram z głodu!
Po niespełna pięciu minutach była już na dole. Poprawiła
lekko makijaż oraz rozpuściła i wyszczotkowała włosy, które
przykrywały teraz ramiona jej ślubnego kostiumu. Dostrzegła
NIE PRZESTAN
CI
KOCHA
109
Lea siedzącego samotnie w kącie i zauważyła na jego twarzy
przyjemne zdumienie. Dodało to jej otuchy i pomyślała, że
może wszystko będzie dobrze.
- Chyba się jednak spieszyłaś - powiedział, gdy do niego
podeszła. Powstrzymała głośne westchnienie, gdy ciągnął
uprzejmym tonem człowieka spotykającego swą koleżankę:
- Czy przynieść ci coś do picia, czy pójdziemy od razu do
restauracji?
- Od razu - odparła spokojnie. - Jeśli nie dostanę zaraz
czegoś do jedzenia, zacznę ogryzać nogę tego stolika.
- Coś podobnego! - powiedział ze śmiechem. - Jeszcze
do niedawna jadłaś tyle co wróbelek.
- Przecież wiesz, że człowiek traci apetyt, kiedy ciągle
robi mu się niedobrze - wyjaśniła, gdy w restauracji podsunął
jej krzesło.
Mimo że panowała między nimi dziwna atmosfera, Leo
zachowywaÅ‚ nienaganne maniery. Kolacja i obsÅ‚uga byÅ‚y na­
prawdę dobre, a im nie brakowało tematów - pod warunkiem,
że rozmawiali o medycynie. Napięcie jednak narastało.
Kiedy w końcu Maria nie była w stanie powstrzymać
ziewnięcia, Leo wstał.
- Pora iść do łóżka - oznajmił i pomógł jej wstać.
Usłyszawszy te słowa, poczuła, że serce zabiło jej żywiej,
natychmiast jednak uprzytomniła sobie, że za tymi słowami
nie kryje się żaden erotyczny podtekst. Szkoda, powtarzała
w myślach, gdy szli do windy, a potem do pokoju.
Gdyby to naprawdę był ich miesiąc miodowy, to czy [ Pobierz całość w formacie PDF ]