[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Parę godzintemu.
- Chcesz powiedzieć, że wróciła dziś wcześniej z parafii
świętego... jakmu tam?
- Tymoteusza. Nie, proszę pana. Wogóle tamdzisiaj nie
poszła.
Nie poszła do tego, jak go nazywa żartobliwie, swego
drugiegodomu?
- Przecież dziś piątek. Chodzi tamzawsze wponiedziałki,
środyi piątki - zauważył Worth, któryznał na pamięć rozkład
jej zajęć.
- Aledzisiaj nieposzła.
- Może z
lesię czuje?
- Awiepan, rzeczywiściejest dziś jakaś smutna. Zdrugiej
strony zauważyłem, że jest też trochę zaczerwieniona. Może
toz gorączki. Ale...
- Nieważne - przerwał mu Worth, nerwowym ruchem
przeczesując włosy.
- Wiemtylko, że dzwoniła gdzieś z pana gabinetu. Nie
wiem, dokogo, ani oczymrozmawiała. Niepodsłuchuję cu-
dzychrozmów. Odebrałempański smokingzpralni i położy-
łemgona łóżkuwpana sypialni. Czy życzypansobieczegoś
jeszcze, zanimwyjdę?
- Wychodziszgdzieś?
- Obiecał mi panprzecież wolnywieczór.
Worthrzeczywiściezapomniał, bokiedymuotymmówił,
planował zupełnie innyscenariusz. On i Rocky wymykają się
wcześniej z bankietu i biegiemwracają do domu, by się ko-
jan+a43
us
o
l
a
d
n
a
c
s
116
chać, bez obawy, żenagle, wnajmniej odpowiednimmomen-
cie, zjawi się McGuire. Cholera, lepiej nie myśleć o czymś,
coteraz jest bardzomałoprawdopodobne. Chciał jednakwie-
dzieć, czemuRockyzmieniła swój rozkładdnia.
- Tak, dobrze. Awięcidz
- rzekł, ruszająckuschodom.
Jeszczechybanigdynieszedł ponichtakszybko. Jeśli jest
chora, toprzez niego. Wponiedziałekma pierwszeegzaminy,
a onsprawia jej takie przykrości.
Drzwi do jej pokoju były otwarte. Do jego sypialni też.
Stanął jakwryty, kiedynaglepojawiła się wdrzwiach.
- O! - krzyknęła. - Niesłyszałam...
- McGuiremówi...
Stali pół metra od siebie i patrzyli jedno na drugie.
Worth z zachwytem, Rocky z ciekawością, ale i z niepew-
nością.
Miała na sobie ową wieczorową suknię, którą kupili pod-
czas pierwszych wspólnych zakupów. Jak to możliwe, że
nawet boso wyglądała wniej jeszcze piękniej niż wtedy, gdy
mierzyła ją po raz pierwszy?
- Chciałamsprawdzić wtwoimlustrze, czynadal jest mi
wniej dobrze - wyjaśniła po krótkiej chwili, która Worthowi
wydała się wiecznością. - Trochę przytyłam.
- Nie musisz wyjaśniać ani przepraszać. Ja... czyposta-
nowiłaś ze mną wyjść?
- Może nie powinnammyśleć, żemniezesobą zabierzesz.
- Rocky zmusiła się do uśmiechu. - Przypomniałamsobie
jednak, jakmówiłeś, żenieznosisztakichimprez, a już szcze-
gólnie chodzić na nie sam.
- Nie poszedłbym, gdybynie była touroczystość na cześć
ojca i wdodatku ważna dla firmy.
Idiota, wcalenietochciał powiedzieć. Powinienprzekonać
jan+a43
us
o
l
a
d
n
a
c
s
117
ją, iż jest wzruszony, że pamiętała, i głupio mu, ponieważ nie
spytał jej wcześniej, a przede wszystkimpowinien zapewnić
Rocky, żenadal jej uroda zapiera mudech...
- Jesteś pewna, że masz ochotę ze mną pójść? - spytał
zamiast tego. - Wiemprzecież, że nie przepadacie za sobą
z moimojcem.
- Nieidę tamprzezwzglądnaniego.
Worth spuścił wzrok, bo nie mógł znalez
ć słów, które
wyraziłyby jegowdzięczność.
- Chyba i typowinieneś się przebrać. Robi się póz
no.
- Tak. Już idę.
Ale to ona ruszyła się pierwsza. Kiedy była już
wdrzwiach, Worthuznał, że jest jej winiencoś więcej. Dużo
więcej.
- Rocky... Piękniewyglądasz.
Wjej oczachniebyło śladuuśmiechu.
- Dziękuję. Cieszę się, że jesteś zadowolony ze swej in-
westycji.
Rocky wolała nie myśleć o swymokrucieństwie. Uznała,
że Worthsamjest sobie winieni powinienbyć jej wdzięczny,
iż wogóle chce z nimrozmawiać.
Znała już touczucie trzymania się rzeczywistości pazura-
mi. Byłonormą wczasach, kiedywalczyła oprzeżyciewłas-
ne i Badgera. Uwierzyła, że ż Worthemjuż nigdy tego nie
doświadczy. Okazało się jednak, że życie wwieży z kości
słoniowej niekoniecznie oznacza bezpieczeństwo, mimo że
zapewnia cię o tymsamksiążę.
 Uważaj, ocoprosisz, bomożesztodostać". Takbrzmiało
jej mottooddnia, kiedyWorthokreślił wyraz
nie charakter ich
stosunku i przywrócił mu właściwą perspektywę. Duma ka-
jan+a43
us
o
l
a
d
n
a
c
s
118
zała jej ukrywać, jak bardzo czuje się zraniona, ale wymagało
toogromnego wysiłku.
Niecałą godzinę póz
niej, siedząc obok Wortha przy stoli-
ku naprzeciwko podium, na którym królował najstarszy
Drury i kilku innych mówców, wiedziała, że pozornie wyda-
je się być zupełnie na właściwymmiejscu. Jej suknia by-
ła równie elegancka jaksuknia burmistrzowej czy żony pre-
zesa. Była pewna, żepodczas złożonegozczterechdań posił-
kuani razunieużyła niewłaściwegosztućca. Cowięcej, pod-
czas dyskusji o najbiedniejszych mieszkańcach tego miasta
zasłużyła nawet na uprzejme kiwnięcie głową burmistrza.
Niestety, wuszachcałyczas dzwoniłyjej słowaWorthai czu-
ła się jak intruz.
Niebierzpożądania zacoś innego.
Nie, choćby nie wiemjak uprzejmi byli wobec niej ludzie
zgromadzeni przy stoliku, wiedziała, że widzą wniej tylko
kochankę Wortha. Z
wiadomość ta powodowała nieprzyjemny
smak wustach, któregonie byłowstanie wyeliminować na-
wet nieustanne popijanie wody.
Wprzyszłymtygodniu będą końcowe egzaminy. Po-
temwyprowadzi się od Wortha. Dokąd, jeszcze nie wie-
działa. Wtej chwili jej plany, podobniejakcele, byłyzupeł-
nie nie sprecyzowane. Skupić się była wstanie jedynie na
egzaminach.
Wiedziała, że będzie musiała odrazu podjąć pracę. Połą-
czenie tegoz nauką niebędzie łatwe, ale nie ma innegowy-
jścia. Przynajmniej ma teraz odpowiednie kwalifikacje, by
szukać czegoś lepiej płatnego.
Nagle podchwyciła spojrzenie Chase'a, który mrugnął do
niej znacząco. Zrozumiała, ocomu chodzi. Sygnalizował jej,
jan+a43
us
o
l
a
d
n
a
c
s
119
że zbyt wiele maluje się na jej twarzy. KochanyChase. Po-
dziękowała mu spojrzeniem.
Wtej samej chwili Worth położył dłoń na jej splecionych
na kolanachrękach. Spojrzała na niegozaskoczona, aleonnie
odrywał wzroku od podium. Zaciśnięte usta i dziwny błysk
woczachpowiedziałyjej jednak, że zauważył jej  rozmowę"
z Chase'emi bynajmniej nie był tymzachwycony.
Spodziewała się, żejątorozzłości, poczuła jednaksmutek.
Tak, toprzygnębiające, gdykochasz kogoś, ktowidzi wtobie
tylkoobiekt pożądania.
Rocky z trudemdotrwała do końca przyjęcia. Słuchała
mowy za mową i biła brawo mówcom, myślami była jednak
gdzie indziej. AWorth przez cały czas gładził kciukiemjej
dłoń. [ Pobierz całość w formacie PDF ]