[ Pobierz całość w formacie PDF ]

dział, co lubi; bo gdyby wiedział, nie kupowałby jej
głupich pluszaków i lalek. Lubiła czytać, lecz on tego
nie zauważał. Poza tym lubiła filmy przyrodnicze
i w ogóle przyrodoznawstwo. Ale on nawet o tym nie
wiedział. W ogóle nic o niej nie wiedział.
- Przywiozłem ci nową Barbie. Mam ją w walizce.
- Dziękuję.
Nigdy się nie uśmiecha. Nigdy się nie śmieje. Jest
dojrzałą kobietą w ciele dziecka, pomyślał. Jej widok
budził w nim poczucie winy.
- Gdzie pani Bates? - spytał, żeby coś powiedzieć.
- W kuchni. Gotuje.
- Co w szkole?
POWRÓT DO ARIZONY
64
Maggie zamknęła książkę.
- Mamy nową panią. Uprzedziła się do mnie.
Powell uniósł wysoko brwi.
- Dlaczego?
Maggie wzruszyła chudymi ramionami.
- Nie wiem. Inne dzieci lubi. Na mnie tylko siÄ™
gapi. PostawiÅ‚a mi jedynkÄ™ z klasówki i zapowiedzia­
ła, że z pracy domowej dostanę następną. Mówi, że nie
zdam do następnej klasy.
Powell sÅ‚uchaÅ‚ tych rewelacji coraz bardziej zszo­
kowany. Maggie zawsze przynosiła dobre stopnie.
Odznaczała się żywą inteligencją, chociaż ponura
mina i małomówność nie zaskarbiały jej sympatii
nauczycieli. Oprócz Julie nie miaÅ‚a bliskich przyjació­
łek. Ostatni tydzień spędziła właśnie u niej. Rodzice
Julie chÄ™tnie opiekowali siÄ™ Maggie pod jego nieobec­
ność.
- Dlaczego nie jesteś u Julie? - zażądał wyjaśnień.
- Powiedziałam, że dzisiaj wracasz, i że chcę być,
jak przyjedziesz, bo zawsze przywozisz mi prezent.
- Aha...
Nie przyznaÅ‚a siÄ™, że zauroczenie Julie nowÄ… nau­
czycielką spowodowało tarcia między nimi. Dziś rano
strasznie siÄ™ pokłóciÅ‚y, co przesÄ…dziÅ‚o o jej wczeÅ›niej­
szym powrocie. Na szczęście pani Bates przyszła do
pracy, więc ją wpuściła.
- Ta nowa lubi Julie, a mnie nienawidzi. Mówi, że
jestem leniwa i głupia.
- Co takiego?
Jeszcze się nie zdarzyło, żeby ojciec zareagował aż
Diana Palmer
65
tak gwałtownie. Może obeszło go, że ktoś jej nie lubi?
Maggie uważnie mu się przyjrzała. Jego oczy rzucały
groz
ne błyski, co nie wróżyło niczego dobrego. Powell
wzbudzaÅ‚ w niej strach. Ale on we wszystkich wzbu­
dzał strach. Nie lubił ludzi. Jak ona. Był zamknięty
w sobie, wybuchowy, a gdy go ktoś zdenerwował,
potrafił być przykry. Maggie już dawno odkryła, że
może używać ojca jako straszaka. To zawsze działało.
Powell byÅ‚ w mieÅ›cie legendÄ…. WiÄ™kszość nau­
czycieli robiła wszystko, żeby tylko uniknąć spotkania
z nim. Maggie szybko spostrzegła, że wcale nie musi
się wysilać, a i tak dostaje dobre stopnie. Nie musiała
się starać. Uśmiechnęła się do siebie. A jakby napuścić
go na paniÄ… Hayes?
- Mówi, że jestem leniwa i głupia.
- Jak się nazywa? - spytał Powell lodowatym
tonem.
- Pani Hayes.
Powell milczał chwilę.
- Antonia Hayes?
- Nie wiem, jak ma na imiÄ™. Pani Donalds za­
chorowała i ona ją zastępuje. Pani Donalds była moją
przyjaciółką. Brakuje mi jej.
- Kiedy pani Hayes przyszła do was? - Dziwne, że
nic nie słyszał o jej przyjez
dzie. Co prawda tydzień go
nie było.
- Mówiłam ci już, tydzień temu. Podobno kiedyś
tutaj mieszkała. - Maggie zamilkła i przyjrzała się
zastygłej w gniewie twarzy ojca. Wyglądał groz
nie.
- To prawda, tato?
66 POWRÓT DO ARIZONY
- Prawda - burknął pogardliwie. - Mieszkała tutaj.
Zobaczymy, jak będzie rozmawiała z dorosłym, nie
z dzieckiem - dorzucił.
PodszedÅ‚ do telefonu, podniósÅ‚ sÅ‚uchawkÄ™ i wy­
stukaÅ‚ numer dyrektorki szkoÅ‚y podstawowej w Big­
horn.
Pani Jameson zdziwiła się, słysząc w słuchawce
głos Powella Longa. Nigdy przedtem, nawet kiedy
Maggie zadarÅ‚a z jakimÅ› uczniem, Powell nie inter­
weniował.
- Chciałbym się dowiedzieć, dlaczego pozwala
pani, aby pedagog wyzywaÅ‚ dziecko od leni i gÅ‚up­
ków? - zaczął bez wstępów.
- Słucham? - odezwała się dyrektorka.
- Maggie mówi, że pani Hayes nazwała ją leniwą
i głupią - wyjaśnił. - Proszę poważnie porozmawiać
z tÄ… nauczycielkÄ…. Nie chciaÅ‚bym osobiÅ›cie przycho­
dzić do szkoły. Czy wyraziłem się jasno?
Pani Jameson znaÅ‚a Powella Longa. ObiecaÅ‚a po­
rozmawiać z Antonią w poniedziałek.
I dotrzymała słowa, aczkolwiek niechętnie.
- W piątek, już po pani wyjściu, zadzwonił do
mnie ojciec Maggie Long - zaczęła dyrektorka. An­
tonia siedziała sztywno vis-a-vis niej. - Twierdzi, że
użyła pani w stosunku do jego dziecka obrazliwych
słów, że nazwała pani Maggie leniwą i głupią. Każdy
nauczyciel, z wyjątkiem pani Donalds, miał kłopoty
z tÄ… maÅ‚Ä…. Niemniej pan Long nigdy dotÄ…d nie inter­
weniował. Zastanawia mnie to.
Diana Palmer 67
- Nie nazwałam jej głupią - zaprzeczyła Antonia
spokojnym tonem. - Uprzedziłam jedynie, że jeśli
będzie odmawiała wykonywania prac domowych, a na
sprawdzianach oddawała czyste kartki, to nie zda do
następnej klasy. Nigdy nie stawiam dobrych ocen za
nic. Nigdy też nie faworyzowałam żadnego dziecka.
- Nie wÄ…tpiÄ™ - zapewniÅ‚a jÄ… pani Jameson. - Opi­
nia, jaką otrzymałam ze szkoły w Tucson, jest bardzo
pochlebna. Rozmawiałam nawet z dyrektorem, który
bardzo żałuje, że panią stracił. Ma bardzo wysokie
zdanie o pani inteligencji i kwalifikacjach.
- Cieszę się. Nie wiem, jak postępować z Maggie
- przyznała Antonia. - Ona mnie nie lubi. Przykro mi
z tego powodu, lecz nie wiem, jak zaskarbić sobie jej
sympatię. Gdyby była tak chętna do współpracy jak jej
koleżanka, Julie... Julie Ames to wzorowa uczennica.
- Julie jest kochana - zgodziła się dyrektorka.
Splotła dłonie i oparła je na brzegu biurka. - Muszę
panią spytać o jedną sprawę, pani Antonio - rzekła.
- Czy możliwe, że nieświadomie odgrywa się pani na
Maggie za dawne krzywdy? SÅ‚yszaÅ‚am o pani zarÄ™czy­
nach z jej ojcem... To maÅ‚e miasto - dodaÅ‚a prze­
praszającym tonem, widząc, że Antonia zesztywniała.
- To i owo obiło mi się o uszy. Wiem, że matka
Maggie rzucała na panią oszczerstwa...
- Wciąż są ludzie, którzy wierzą w te kłamstwa
- odparła Antonia. - Moja matka zmarła, bo nie mogła
wytrzymać presji psychicznej...
- Nie wiedziałam.
- Chorowała na serce. Wyjechałam, żeby nie
68 POWRÓT DO ARIZONY
dawać powodu do dalszych plotek. Moja mama nie
otrząsnęła się po tym skandalu. - Antonia zamilkła,
podniosła głowę i zmusiła się do uśmiechu. Wypadło
to jednak słabo. - Byłam niewinna, ale zapłaciłam
wysokÄ… cenÄ™.
- Przepraszam... Nie powinnam byÅ‚a o tym wspo­
minać - sumitowała się dyrektorka.
- Przeciwnie. Ma pani prawo wiedzieć, czy celo­
wo gnębię jakiegoś ucznia. Znienawidziłam jej matkę
za to, co mi zrobiła. Do ojca Maggie żywię podobne
uczucia. Mam jednak nadzieję, że nie jestem aż tak złą
kobietÄ…, żeby kazać dziecku cierpieć za winy rodzi­
ców.
- Nie oskarżam pani o nic takiego - żachnęła się
pani Jameson. - Sytuacja jest jednak delikatna. Pan
Long ma w tutejszej społeczności ogromne wpływy.
Jest zamożnym człowiekiem, a o jego wybuchowym
charakterze krążą legendy. Nie raz urządzał publiczne
awantury. Zagroził, że jeśli nie rozwiążemy problemu,
pofatyguje się osobiście, by z panią porozmawiać. [ Pobierz całość w formacie PDF ]