[ Pobierz całość w formacie PDF ]

podkreślenie owej poena damni (kara skazanego)  utraconej szansy zbawienia. Kara
apostatów jest niedwuznacznie wieczna. Przedstawiony tutaj jej obraz ma powstrzymać tych,
którzy się chwieją pod naporem pokus lub gróz
b prześladowców. Wytrwałość, podstawowa
cnota prześladowanych teraz chrześcijan w takich właśnie trudnych sytuacjach ma swoje
zastosowanie (1,9; 2,2; 13,10).
13. GÅ‚os z nieba  to wyraz
na ze strony Ducha Z
więtego poręka, że nie chodzi tu o tylko
ludzką pociechę czy duszpasterską zachętę. Podane tu drugie (po 1,3) błogosławieństwo Ap
odnosi się do wszystkich wiernych umierających w łączności z Chrystusem, a mających na
swym koncie u Boga dobre czyny. Słowami już teraz podkreśla się to, że zasadniczo dostąpią
oni szczęścia wiecznego jeszcze przed paruzją (6,10n; A
k 16,22; 23,43; 2 Kor 5,2 7; Flp 1,21
23). Takie przekonanie było zresztą zgodne z poglądami póz
nego judaizmu, który z danych ST,
zwłaszcza z ostatnich jego ksiąg, umiał wysnuć poprawne wnioski co do losu dusz po śmierci.
Szczęście wieczne jest zasłużonym odpoczynkiem po mozołach tego życia, jest Bożym
szabatem (Hbr 4,9n)  vacare Deo, według określenia św. Augustyna. Jest to definitywne i
nieutracalne spełnienie zapowiedzi Jezusa z Mt 11,28, skierowanej do wszystkich utrudzonych.
%7Å‚NIWO I WINOBRANIE (14,14 20)
14
Potem ujrzałem:
oto biały obłok 
a Siedzący na obłoku, podobny do Syna Człowieczego (Dn 7,13),
miał złoty wieniec na głowie
i w ręku ostry sierp.
15
I wyszedł inny anioł ze świątyni,
wołając głosem donośnym do Siedzącego na obłoku:
«Zapuść Twój sierp i żniwa dokonaj,
bo przyszła już pora dokonać żniwa,
bo dojrzaÅ‚o żniwo na ziemi!» (Jl 4,13)
16
A Siedzący na obłoku rzucił swój sierp na ziemię
i ziemia została zżęta.
17
I wyszedł inny anioł ze świątyni, która jest w niebie,
i on miał ostry sierp.
18
I wyszedł inny anioł od ołtarza,
mający władzę nad ogniem,
i donośnie zawołał do trzymającego ostry sierp:
«Zapuść twój ostry sierp
i poobcinaj grona winorośli ziemi,
bo jagody jej dojrzaÅ‚y!»
19
I rzucił anioł swój sierp na ziemię,
i obrał z gron winorośl ziemi,
i wrzucił je do tłoczni Bożego gniewu  ogromnej.
20
I wydeptano tłocznię poza miastem
a z tłoczni krew wytrysnęła aż po wędzidła koni
na [odległość] tysiąca i sześciuset stadiów..
14 15. Na zakończenie zapowiedzi trzech aniołów ukazuje się sąd Chrystusa podczas
paruzji, tutaj antycypowany jako ilustracja, bo jeszcze w wątku Ap nie nastąpił koniec dziejów.
Sąd ten ukazuje się w dwóch równoległych i podobnych obrazach  nagrody i kary. Barwy
obrazu są zapożyczone z proroctw ST. Obłok, stały element teofanii (1,7.13), tutaj jest biały na
znak triumfu, a nadto skojarzony z Danielowym obrazem Syna Człowieczego (Dn 7,13).
Słowem, spełnia się tu uroczysta zapowiedz
Jezusa dana podczas procesu Jego sędziom (Mt
24,30 par.): przychodzi z mocą, którą podkreśla złoty wieniec prawdziwego Władcy. Sierp zaś
uwydatnia zamierzony tu przez autora aspekt paruzji  sąd. Inny anioł, odróżniony od trzech
ostatnio zapowiadających godzinę sądu, wychodzi ze świątyni, tzn. sprzed Bożej obecności,
niosąc niejako Synowi Człowieczemu rozkaz od Ojca jako Pana żniwa (Mt 9,38), jedynie
znającego godzinę sądu (Mk 13,32; Dz 1,7). Słowa rozkazu zapożyczone są z Jl 4,13 i
świadomie zmodyfikowane przez Jana, który dzieli Boże polecenie na dwa obrazy na zasadzie
paralelizmu przeciwstawnego. %7łniwo  to znana w NT alegoria końca świata (Mt 9,37n;
13,30.39; Mk 4,29; A
k 10,2; J 4,35), z podkreśleniem pozytywnego jego skutku plonu
duchowego jako przedmiotu Bożej troski.
16 18. Czynność jest symboliczna, znak  skuteczny. Losu plonu Autor nie podaje; samo
przez się zrozumiałe jest to, że trafi do spichlerza (Mt 13,30). Odwrotnie będzie z winobraniem
w wierszach następnych. Inny, zatem piąty z kolei, anioł już ma sierp w ręku  szczegół
kontrastujący z sierpem Syna Człowieczego. Wykonawcą kary jest anioł, gdy plon pszenicy
należał do Chrystusa (por. Mt 13,41.49). Dołącza się anioł szósty, który wychodzi od ołtarza,
co sugeruje na zasadzie analogii z 6,9; 8,3.5; 9,13 związek z modlitwami świętych lub ofiarami
prześladowań, słowem  z losami Kościoła. Ogień, nad którym ma władzę ów anioł, jest
biblijnym symbolem kary Bożej, zwłaszcza piekła (np. Mt 3,12; 5,22). Stąd i jego rozkaz
dotyczy wykonania kary na winorośli, która tutaj jest symbolem  jak widać z treści
następnego wiersza  zespołu sił wrogich Bogu, dojrzałych już do kary. Można w niej widzieć
odwrotność krzewu winnego  Chrystusa z Jego latoroślami (J 15,1 8), czyli coś jakby
 mistyczne ciało szatana (św. Grzegorz Wielki).
19 20. Wykonawcą kary jest anioł, a nie Chrystus. Tłocznia Bożego gniewu występuje w
prastarym kantyku u Iz 63,2n, któremu nadawano często sens mesjański. Deptanie jej  tutaj
jest wynikiem sądu ostatecznego nad wrogami Boga. Dzieje się to poza miastem, więc raczej
poza Jerozolimą niż Babilonem, poza miastem umiłowanym (20,9), tu symbolem Kościoła.
Rabini umiejscawiali sąd Boży także przed bramami Jerozolimy. Myśl ogólna  podobna jak w
nakazie palenia ofiar poza obozem (Kpł 4,12)  kara nastąpi z dala od świętego miejsca Bożej
obecności. Wrzucono do tłoczni grona, a wypływa krew  alegoria przechodzi w konkret kary
śmierci. Hiperboliczny obraz morza krwi, sięgającego koniom po wędzidła, łączy się być może
już w myśli Autora z wynikiem krwawego boju ostatecznego (19,15 19). Rozmiar klęski
wrogów Boga ukazuje się w symbolicznych liczbach: czwórka, liczba kosmosu, podniesiona
do kwadratu, a pomnożona przez czynnik mnogości  sto, pozwala na wniosek, że zagłada
będzie miała światowe rozmiary, a nikt z wrogów nie ujdzie kary.
HYMN MOJ%7Å‚ESZA I BARANKA (15,1 4)
1
15 I ujrzałem na niebie znak inny 
wielki i godzien podziwu:
siedmiu aniołów trzymających siedem plag, tych ostatecznych,
bo w nich się dopełnił gniew Boga.
2
I ujrzałem jakby morze szklane, pomieszane z ogniem,
oraz tych, co zwyciężają Bestię i obraz jej,
i liczbÄ™ jej imienia,
stojÄ…cych nad morzem szklanym,
trzymających harfy Boże.
3
A taką śpiewają pieśń Mojżesza, sługi Bożego,
i pieśń Baranka:
«DzieÅ‚a Twoje sÄ… wielkie i godne podziwu,
Panie, Boże wszechwładny!
Sprawiedliwe i wierne sÄ… Twoje drogi,
o Królu narodów!
4
Któż by się nie bał, o Panie, i nie uczcił Twojego imienia?
Bo Ty sam jesteÅ› Z
więty,
bo przyjdÄ… wszystkie narody i padnÄ… na twarz przed TobÄ…,
bo ujawniÅ‚y siÄ™ sÅ‚uszne Twoje wyroki».
1 2. Nowa scena jest wstępem do nowej siódemki, jaką stanowią plagi ostateczne. [ Pobierz całość w formacie PDF ]