[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Obawiałem się, \
e wraz ze śmiechem Joanny prześladować mnie będzie długo!
Jeszcze raz próbowałem poukładać wszystko, co wiem w sprawie koron czy te\

nieuchwytnego Kolekcjonera. Anita wypadła z gry, to jasne. Jej tłumaczenia o złośliwym
figlu, jaki chciała spłatać Joannie \
aden sÄ…d nie obali. Chyba, \
eby rozpoznał ją któryś z
najmowanych złodziejaszków, ale to wątpliwe. Jeśli nie ma alibi na któryś z dni kradzie\
y
czy przekazania koron?... Ostatecznie nie jest niczyim obowiązkiem mieć alibi na ka\
dy dzień
w roku. Wystarczy, \
e spędzi się go samotnie w domu i ju\
alibi brak! Na ile to dni ja sam go
nie mam?! Uśpienie mnie gazem na pla\
y to te\
chyba robota podległych jej ludzi; a mo\
e
powiedziała im, \
e to rozkaz Kolekcjonera. Gdyby wiązać Kolekcjonera z Joanną, tamten
napad nie miał sensu. Joanna wiedziała, kim jestem. Chyba, \
e chciała zmylić ślady... A gdzie
szukać muskularnego mę\
czyzny o niskim, martwym głosie? Harris odpada  nawet gdyby
udawał takiego. A
atwo przecie\
sprawdzić, kiedy był w Polsce. Udała mu się transakcja i
znika z biureczkiem, o oczywiście pustej ju\
skrytce. Ale jaką wartość ma ukryty w niej
dotychczas list, skoro korona Władysława A
okietka jest ju\
w rękach Kolekcjonera?
 Za du\
o tego na moją biedną głowę!  jęknąłem, budząc zrozumiałe zaciekawienie
współpasa\
erów autobusu.
W hotelu Zosia a\
podskoczyła na mój widok:
 Wujku! Wujku! śeby wujek wiedział!
 Jeszcze nie wiem, ale pewno zaraz siÄ™ dowiem  za\
artowałem.
 Oj, nie śmiechy mi w głowie!  oburzyła się dziewczyna.
 Kiedy wujek pojechał do tego Harrisa, to zaraz Jacek polazł na Liliową, na ten swój
świerk, bo powiedział:  Mam przeczucie! A ja? Co miałam robić? Siedzieć tu jak kołek? To
pomyślałam sobie, \
e jeśli wy pilnujecie Liliowej i jachtu, to ja popatrzę sobie na antykwariat
i tego bentleya, choć przyznam się wujkowi, \
e za Chiny nie wiem, jak taki samochód
wygląda. Tylko niech wujek tak na mnie nie patrzy! Obiecałam sobie przyglądać się z daleka,
\
eby tamtym babom nie podpaść.
 Mam nadzieję...  powiedziałem.
 Zajechałam do Wrzeszcza i na Główną... Patrzę, jak sobie obiecałam, z daleka, a przed
antykwariatem \
adnego samochodu nie ma. Pomyślałam:  To i lepiej, bo jakby stał jakiś
obcej marki, to te\
bym sądziła, \
e to bentley i mo\
e niewinnych ludzi śledziła! Siadłam na
ławce przy budce telefonicznej, takiej z numerem, do której mo\
na zadzwonić, no i siedzę
sobie. Ale przez pół godziny nikt nie wszedł do antykwariatu ani z niego nie wyszedł.
Znudziło mi się to wszystko, pomyślałam więc, \
e wrócę do hotelu czytać Harlequina i
dy\
urować przy telefonie, jak mi wujek kazał, a o moim wypadzie do Wrzeszcza nikomu nie
powiem. Jeszcze tylko, jak szłam na dworzec kolejki, to sobie po wystawach trochę
patrzyłam, bo co Trójmiasto, to Trójmiasto, gdzie do niego A
odzi!
 I...  spróbowałem odwieść Zosię od pobocznych dywagacji.
 I tak idę koło sklepu wodniacko-sportowego, a tu na wystawie kostium kąpielowy, \
e
jej! I wycięty jak nale\
y, i w najmodniejszym kolorze ciemnego lazuru. Kupić, to wiadomo,
\
e nie mam forsy i jeszcze długo na taką pięknotkę nie będę miała! Ale przynajmniej dotknąć,
przymierzyć, choć tak, do ubrania... Wujek mnie rozumie?
 Rozumiem, mów dalej  przytaknąłem, chocia\
ta strona kobiecej natury, jak i zresztÄ…
wiele innych, była dla mnie niezgłębioną tajemnicą.  Przymierzyć do ubrania... Có\
, z tego
te\
widocznie mo\
na czerpać radość!
 No więc mówię. Wchodzę do sklepu, a tam elegancja Francja! Ka\
de stoisko z czym
innym! Kostiumy to były zaraz za czepkami i okularami pływackimi. Podchodzę i pytam o
taki z wystawy, a tu pani  bo taka elegancka, \
e trudno ją nazwać ekspedientką, choć w
stroju jakby sportowym  a\
trzy kostiumy przede mną kładzie. I na bok odchodzi, \
e niby
przeszkadzać nie chce. A ten kolor, ten materiał, wujku! No to staram się jak najdłu\
ej
nacieszyć nim, pomarzyć, \
e w takim kostiumie właśnie wychodzę z basenu, a tu...
 Sier\
ant ZÄ…bik  mruknÄ…Å‚em pod nosem.
 SÅ‚ucham, wujku?
 Nie, nic. Opowiadaj!
 I wtedy słyszę, \
e przy następnym stoisku, a tam były takie ubrania od sztormu chyba,
jakaś pani pyta:  Czy nie macie większego numeru? Głos wydał mi się jakby znajomy,
spoglądam więc przez ramię: to starsza pani z antykwariatu przebiera pomarańczowe kurtki. I
takÄ… du\
ą trzyma w rękach, a o jeszcze większą pyta. Nie patrzyłam ju\
dalej, oglądany strój
rzuciłam na ladę i chodu! Bo przecie\
mo\
e mnie poznać i wtedy się coś namiesza przeze
mnie, jak to było z tamtym mercem i śmietnikiem.
 Nie wracajmy do tego  rzekłem.
 Wyleciałam ze sklepu, ale nagle myślę:  Stop! Przecie\
ten babsztyl widział ciebie
tylko raz i w oczy mu się nie pchałaś! Stań za tą reklamą, twarzą do wystawy, to mo\
e uda ci
się za panią od antyków pójść i zobaczyć, gdzie to niesie taki nieantyczny towar. Faktycznie,
wyszła i nie zauwa\
yła mnie, bo skręciła w drugą stronę, ale nie zrobiła jeszcze nawet kroku,
gdy zahamował przy niej jakiś błyszczący motocykl. Facet na nim był w skórze i kasku z
ciemną szybą, a spod kasku wystawała mu czerwona apaszka... Całkiem jak tamten na szosie,
wujku!
 Dalej! Dziewczyno, co dalej?  poderwałem się z fotela.
 I ten facet zapytał głośno, bo przez szybę kasku i hałas motoru:  Anglik? . A starsza
pani odpowiedziała te\
na tyle głośno, \
e usłyszałam:  Dzisiaj! Na to tamten jakby pokręcił
głową, pani więc podniosła głos jeszcze bardziej:  Szef będzie z wami! I po tamtym na
motorze został tylko smród benzyny. A pani Mroczkowska, wujku, prosto do antykwariatu!
ROZDZIAA
DWUNASTY
PONURA UKA
ADANKA " GANG SI
ZBIERA " TAJEMNICA
ANTYKWARIATU " OSTRZEC ANGLIKA " HARRIS ODPA
YN
A
"
PRZYDATNY WALOR WEHIKUA
U " TRZYDZIEZ
CI SEKUND DO
Z
MIERCI " STA
, STRAÅ› GRANICZNA! " ODZYSKANIE KORONY "
PRAWDZIWE OBLICZE KOLEKCJONERA
Gdy Zosia skończyła swoją opowieść, nagle wszystko, nad czym tak bezskutecznie się [ Pobierz całość w formacie PDF ]