[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Tak, ale ja nie chcę iść na studia.
- Wiem, ale pójdziesz - powiedziała Donna, wkracza�
jąc na znajomy temat.
- Oczywiście, że tak - poparł ją Jake.
- Dzieciaku, musisz się uczyć - dodał Cooper.
- Twój tata na pewno by tego chciał - podkreślił
Sam.
Twarz Erica skamieniała. Rzucił każdemu z nich bun�
townicze spojrzenie.
- To zależy ode mnie. Jeżeli nie będę chciał, to nie
muszę.
- Ericu...
- Nie, mamo. Mówiłem ci, że nie muszę studiować.
Mogę robić inne rzeczy.
- Porozmawiamy póz
niej. - Donna czuła na sobie
wzrok wszystkich Lonerganów.
Już od dzieciństwa Erica zaplanowała dla niego wyż�
sze wykształcenie i odkładała na ten cel pieniądze. Oczy�
wiście nie było tego dużo, ale zamierzała wziąć pożyczkę.
Zrobi wszystko, co będzie trzeba. Jej syn pójdzie na stu-
100 Maureen Child
dia. Ona nie poszła, bo nie miała takiej szansy. Ale Eric
musi skorzystać ze wszystkich możliwości, jakie będzie
w stanie mu dać.
Niestety Eric zbyt dobrze zdawał sobie sprawę z tego,
jak mało mieli pieniędzy, i w zeszłym roku postanowił,
że nie będzie studiować. Był to teraz częsty temat ich
dyskusji, a ona miała szczery zamiar wygrać tę wojnę.
Nie chciała jednak angażować w to Lonerganów.
- Jake nie poszedł na studia i jest w porządku - zna�
lazł nowy argument Eric.
- Nie bierz ze mnie przykładu - mruknął posępnie
Jake.
- Nie będziemy o tym teraz rozmawiać. - Donna rzu�
ciła synowi spojrzenie, po którym zazwyczaj uspokajał
się i wycofywał.
- Donno - odezwał się nagle Sam. - Maggie przygo�
towuje jakieś tony pieczonego kurczaka. Chcecie zostać
z Erikiem na kolację?
Otworzyła usta, aby powiedzieć nie, ale Eric zwrócił
ku niej w niemym błaganiu swoje wielkie ciemne oczy.
Potrzebuje tego, przypomniała sobie. A poza tym sko�
ro Lonerganowie byli po jej stronie w sprawie studiów,
może dobrze się stanie, jeżeli Eric spędzi z nimi więcej
czasu.
Wiedziała jednak dobrze, że nie był to prawdziwy po�
wód, dla którego tak samo jak Eric pragnęła zostać. Nie
mogła powiedzieć tego na głos, ale samej siebie nie mu�
siała okłamywać. Chciała zostać, bo przez ostatnie dni
tęskniła za Jakiem. Nie ufała sobie jednak na tyle, by być
Domowe ognisko 101
z nim sam na sam, więc mogła co najwyżej zjeść kola�
cję z całą rodziną.
- Oczywiście, Sam, bardzo chętnie, dziękujemy. Za�
dzwonię tylko do mamy i ją zawiadomię.
- Ja zadzwonię do babci. - Eric uściskał ją dziko i po�
pędził w kierunku domu.
Jake widział, że Donna jest w szoku, ale nie było mu
przykro, że została wmanewrowana w kolację. Już samo
patrzenie na nią było wspaniałe, chociaż marzył o tym,
by jej dotykać.
Najpierw jednak musiał jej coś powiedzieć. On, Sam
i Cooper już to omówili. Oderwał wzrok od Donny
i spojrzał na kuzynów, otrzymując ich milczącą zgodę.
- Donno, jeżeli chodzi o studia Erica...
Zesztywniała.
- Nie musicie się martwić o wykształcenie Erica. Do�
ceniam, że stanęliście po mojej stronie, pomagając mi
przekonać go do studiów, ale to jest mój syn i ja się tym
zajmę.
- Jest też synem Maca - powiedział cicho Sam, a ona
skarciła go spojrzeniem.
- A my w pewnym sensie reprezentujemy Maca - do�
dał Cooper.
- No cóż. y
le to sobie wymyśliliście. To ja podejmuję
decyzje dotyczące mojego syna. Sama. Tak jak zawsze
to robiłam.
Jake podszedł do niej i zauważył, że cofnęła się o krok.
Nie spodobało mu się to.
- Już nie jesteś sama - powiedział miękko.
102 Maureen Child
Westchnęła i starała się zachować cierpliwość.
- Doceniam, że chcecie być blisko Erica. Przyznam
nawet, że dobrze mu to robi. Potrzebował mężczyzn
w swoim życiu. I potrzebował dowiedzieć się więcej
o swoim ojcu.
Jake widział, że to wyznanie dużo ją kosztuje.
- Ale nie jesteście mu winni nic ponad uczucie.
- Mylisz się. - Jake położył ręce na jej ramionach. Wy�
czuł jej napięcie, ale nie wyzwoliła się spod jego dotyku.
- Jesteśmy mu winni to, co należałoby do Maca.
- Co masz na myśli? - Jake czuł bijącą od niej zimną
siłę i gotowość do walki. Czy jest coś bardziej dzikiego
niż matka osłaniająca swoje młode?
Cooper oderwał się od warsztatu i stanął obok Jake'a.
Sam zajął miejsce po jego drugiej stronie. Teraz wszy�
scy trzej Lonerganowie stali naprzeciw Donny jak jeden
mąż.
- Tamtego ostatniego lata - zaczął Jake, nie odrywa�
jąc spojrzenia od Donny - Mac i ja wymyśliliśmy taki...
- przerwał i wzruszył ramionami. - Nie wdawajmy się
w szczegóły...
- Dzięki - mruknął Cooper. - Nie cierpię, kiedy roz�
wodzisz się nad częściami silników.
- Cicho - uciszył go Sam i szturchnął Jake'a, żeby mó�
wił dalej.
- Wymyśliliśmy takie małe ustrojstwo do silników
- ciągnął Jake, wspominając godziny, które spędzili ra�
zem z Makiem w tej stodole. - Podnosi ono wydajność
i pomaga przejechać więcej na jednym baku. Z pomocą
Domowe ognisko 103
dziadka i chłopaków sprzedaliśmy ten pomysł wielkim
fabrykom i...
- On chce powiedzieć - wtrącił Sam - że dochody
z tego małego  czegoś" to całkiem poważne pieniądze.
- No i co w związku z tym? - szepnęła Donna.
- No i... - Jake zacisnął dłonie na jej ramionach, na�
tarczywie wpatrując się w jej oczy - każdy z nas dosta�
je ćwierć sumy. Co roku oddawaliśmy część Maca róż�
nym organizacjom charytatywnym. Teraz, kiedy wiemy
o Ericu, chcemy, żeby to on ją dostawał.
ROZDZIAA
DZIEWI
TY
Donna z niedowierzaniem patrzyła na rozognione
spojrzenia Jake'a, Sama i Coopera. Boże, jak to możliwe,
że zaledwie pięć minut temu żywiła do nich same cie�
płe uczucia? Obudził się w niej gniew. Cała trójka sta�
ła nieruchomo, gapiąc się na nią w oczekiwaniu na jej
reakcję.
Nie zawiedzie ich oczekiwań.
- Ach, tak - zaczęła, cedząc przez zaciśnięte zęby. -
Czy dobrze rozumiem? Co roku oddajecie część Maca
na jakieś cele dobroczynne?
- Tak - odpowiedział Jake z uśmiechem.
- I teraz to my mamy być waszym nowym celem do�
broczynnym?
Uśmiech Jake'a znikł.
Trzej Lonerganowie wyglądali, jakby ktoś uderzył
ich w głowę. Trzy pary oczu rozszerzyły się, trzy szczę�
ki opadły nisko, a na wszystkich trzech twarzach poja�
wił się niepokój.
- Nic takiego nie powiedziałem - wybuchnął Jake.
- Powiedziałeś. - Donna wysunęła się spod jego ra�
mion, aby ciepło jego dłoni nie mąciło jej umysłu.
Domowe ognisko
105
Drżała z wściekłości. Była zażenowana, zła i... odczu�
wała zbyt wiele emocji, żeby móc od razu je wszystkie
zidentyfikować.
- Cholera, Jake. - Sam popchnął kuzyna, a ten cofnął
się o parę kroków.
- Wiedziałem, że to schrzanisz. - Cooper wyciągnął
oskarżycielsko palec i spojrzał na Jake'a z pogardą.
- Ale co ja takiego powiedziałem? - Jake nie zwracał [ Pobierz całość w formacie PDF ]